Në çastin e ngushtë, ku shpirti ngatërrohet,
Dhe zemra përshkruan valët e kohës së kaluar,
Qëndro i fortë, mos humb kurrë besimin,
Përbrenda, është pasuria që nuk tretet asnjëherë.
Në çdo ditë që vjen, një mundësi e re çel,
Të mbjellësh farat e mirësisë dhe dashurisë.
Brengat janë të përkohshme, si retë që kalojnë,
Por zemra që rrezaton, mbetet përjetësisht.
Pasuria e kësaj bote është një hije e lehtë,
Një shkëlqim që zbehet në hijet e mbrëmjes.
Por shpirti i pasur me dashuri dhe mirësinë,
Fluturon si flutur, e lirë, pa peshë.
Në çdo cep të botës, në çdo rreze dielli,
Shpirti i lirë gjen lumturinë e vet.
Asgjë s’ka çmim, veç dashurisë që shpërndan,
Dhe në këtë udhëtim, jeta bëhet një poezi e bukur.
ObserverKult
