Pantallonat, bluzat, këmishat, rrobat e brendshme, makina rrojës, cigaret, çanta me disa ilaçe bazë që t’i mund t’i gjesh edhe aty ku do të shkosh, por ti je mësuar veç me të tuat… Ah po! Duhet edhe një libër. Një i tillë duhet gjithmonë, sepse është si miku në ditë të vështirë.
Dom Gjergj Meta
Çdo udhëtim i ngjan një liturgjie. Ka ritet e veta. Ato nisin para se të vësh në lëvizje këmbët apo të ndezësh makinën. Një pjesë e jotja merret me sistemimin e çantës, një pjesë tjetër me gjetjen dhe seleksionimin e rrobave që duhen e një pjesë tjetër tashmë ka mbërritur në destinacion dhe po kontrollon vendin ku do tē shkosh, apo nga do të kalosh. Por nuk rrin aty…
E ndërsa je ende në dhomën tënde një pjesë e jotja përgatitet të rrijë aty. Është e njëjta që ka mbërritur në destinacion para teje. Ka bërë edhe rrugën e kthimit, ende pa u nisur ti. Sapo ti del nga shtëpia ajo hyn dhe mbyll derën nga brenda. Do të rrijë aty gjatë gjjthë kohës për të t’kujtuar kthimin. Është një lloj krahërori amnor që kujdeset për ty edhe kur ti nuk je aty. Në fakt çdo udhëtim ka një nisje dhe një kthim. Sado larg apo gjatë të udhëtosh do të kthehesh gjithmonë. Kthimi është pjesë e udhëtimit. Ne jemi pjesë e gravitetit. Sado lart të hidhemi do të kthehemi përsëri aty nga ku u nisëm.
Është gjithçka gati? Uhh desh harrova pasaportën! E marr edhe atë. Nuk e di pse kam gjithnjë ndjesinë që kam harruar diçka. I kaloj edhe një herë nëpër mend. Jo asgjë nuk kam harruar! A thua është ajo pjesë që më ka mbyllur derën nga brenda? Po me siguri. Ajo nuk udhëton kurrë me ty. Ajo rri në shtëpi. Ajo duhet të rrijë aty për të të kujtuar kthimin. Dhe ndjesia se diçka ke harruar është pjesë e çdo udhëtimi, është brishtësia e çdo rruge që marrim. Nëse nisesh pa këtë ndjesi diçka nuk shkon.
Çdo udhëtim është diçka e papërfunduar …
ObserverKult
lexo edhe:
