Poezi nga Cesare Pavese
Gjithmonë veç t’kam pa’,
pa të folur kurrë,
në momentet e tua më të bukura.
Por tani e kam shpirtin aq të trazuar,
të thyer nga pamja jote,
dhe nuk mund të gjej më qetësi
nga tronditja e tmerrshme.
Dhe nuk mund të të flas,
dhe as të afrohem,
se do të shembeshin të gjitha ëndrrat e mia…
Oh nëse kështu e tmerrshme është dhimbja
që kam në shpirt këtë natë
dhe nuk do të të njoh kurrë,
çfarë do të bëhej zemra ime e shkretë
nën trysninë e gjakut,
para madhështisë tënde?
Nëse tani do të më dukej sikur po vdes,
çfarë marramendje të çmendur,
çfarë rrahjesh vdekjeprurëse,
çfarë britmash kënaqësie dhe qetësie
do të më jepte jeta jote?
Por unë nuk mund të të flas,
dhe as të afrohem:
në momentet e tua më t’bukura
gjithmonë veç t’kam pa’,
gjithmonë veç t’kam ëndërru’.
Përktheu: Orjela Stafasani
ObserverKult
———————–
Lexo edhe:
CESARE PAVESE: DO TË VIJË VDEKJA DHE DO T’I KETË SYTË E TU
Do të vijë vdekja dhe do t’i ketë sytë e tu,
kjo vdekje që nuk na ndahet nga
mëngjesi deri në mbrëmje, e pagjumë,
e shurdhët, si një pendim i vjetër,
a një ves i pakuptimtë. Sytë e tu
do të jenë një fjalë e kotë,
një britmë e mbytur, një heshtje.
Të tillë i sheh çdo mëngjes
kur e vetme përkulesh
para pasqyre. O shpresë e dashur,
atë ditë do ta dimë edhe ne
që je jeta dhe asgjëja.
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU
