Ajo ulej dhe këndonte ngaherë
në gjelbërimin buzë lumit, duke soditur
peshqit që kërcenin dhe lodronin paprerë,
nën rrezet lozonjare të diellit.
Unë ulesha dhe qaja ngaherë
nën ndriçimin e zbehtë të hënës,
duke vështruar lulëzimin e majit,
lotët i rrëmbente rrjedha e ujit.
Unë qaja për kujtimin,
ajo me të drejtë këndonte për shpresën.
Lotët e mi i gëlltiste deti,
këngët e saj në ajër treteshin.
*Titulli i origjinalit: “Këngë (Ajo ulej dhe këndonte ngaherë)
Përktheu: Irena Dono
ObserverKult
———————–
Lexo edhe:
NA DUHET NJË ANTOLOGJIA E NAIMIT DHE FISHTËS/PLOTËSON NJË MUNGESË, ËSHTË NJË IDE BASHKUESE!
