Ju ftojmë të lexoni një cikël të zgjedhur poezish të autores Ardita Jatru që në epiqendër kanë figurën e nënës:
Nënë, sa shumë ngjajmë…
Nxjerr nënën në fotografi.
-Dal ta shoh veten?
-Oh, Dita, shumë jam plakur!
I shoh pakënaqësinë
që i ngushtohet shtrati mbi buzë.
E fus në kraharor.
Kaloj gishtat nën borën e butë.
E puth. Përpiqem të qesh.
-Ne të dyja ngjajmë mam!
-Mos o zot nga fati, psherëtin përvajshëm.
-Po të marr me vete, i them,
këtu tek froni i syve.
Shqitemi.
Mbyll xhamin e makinës
dhe zoti vetë s’di ku më shpie.
Nëna ime kishte vetëm një fustan
Nëna ime kishte vetëm një fustan
e lante natën dhe e thante pranë furnelës.
Ditën e vishte me aromë të re
Nuk e pyeta asnjëherë pse nuk blinte një të dytë
Nuk desha të kishte një të dytë
Unë ashtu e njoha
me fustanin me lule rozë,
deri te gjunjët.
Kur bleu një këmishë mëndafshi të verdhë
e preva copash natën me gërshërë
dhe mbusha xhepat.
Nëna heshti dy ditë
e unë gëzohesha nga brenda
që ajo vishte prapë të njëjtin fustan
dhe i përsërisja vetes,
sa dua t’i ngjaj.
Tani kam filluar të kuptoj nënën.
Pikëpyetjet e atëhershme i zgjidha,
nga dalin ofshamat
kam filluar të kuptoj
dhe vetëm pse copëtohej,
pse luftonte vetëm.
Fundja pse duhej të kishte një fustan.
Për të gjitha këto, kuptoj një gjë,
rritem dhe i ngjaj asaj
por me fustane të ndryshme
luftoj vetë i dytë
dhe stinët e mia thinjen para pasqyrës.
Nëna urrente numrin trembëdhjetë
Nëna urrente numrin trembëdhjetë
dhe për fatin e saj të keq
më trembëdhjetë të prillit,
ora s’dihet,
linda unë.
Dhe isha një fëmijë i lumtur atëherë.
Festonim ardhjet tona
unë dhe vëllai i madh
në ditën e njëzet të prillit,
destinë e shenjtë
a fat i rrallë,
a plan perëndie, ku dihej,
të lindurit e të dyve në të njëjtën datë.
Atë ditë,
nëna bënte të vetmen ëmbëlsire që dinte
dhe e hanim të ngrohtë në pjatë.
“Zoti ju bekoftë”
dhe shuante me një frymë,
fjollën e flakës që digjej në furnelë.
Gjersa një pasdite, e ngrysur
para syve të mi u gris harta e yjësisë.
Isha gjashtëmbëdhjetë.
Në çertifikatën e lindjes që nëna kish harruar
nga nxitimi, mbi bufe
nën emrin tim,
qëndronte i paepur prej vitesh
numri trembëdhjetë.
Nuk qe destinë
ishte një kështjellë e stisur që u shemb.
E pyeta, “pse”
dhe mes dënesjes
e mbyste në grykë luhatja e një bestytnije
si një lëmsh që rritej bashkë me të
nga kohët e një gjindjeje të vdekur.
Nuk kuptoja asgjë. As ajo.
Kaq vjet, flakë të shuajtura me besim.
Duke qarë,
linda për së dyti.
Nëna urrente atë dreq numri trembëdhjetë
por nuk mundi t’i shmangej.
Ëngjëlli që quhej Tigri
Nënën e gjeta duke qarë.
Kisha pa e parë një vit.
S’më ka ardhur Tigri, tha,
s’është kthyer, ka tre ditë.
Dhe atë natë kujtuam Tigrin,
kur e pat’ gjetur rrugës,
kotele të hedhur në një kanal
dhe sa i bukur dhe i dashur u bë.
Flinin bashkë.
Do kthehet, i thashë.
Por nëna më shihte me sytë e saj
mosbesues dhe të dhembshur.
Dashtë zoti, dashtë…së fundmi
shumë ëngjëj janë vrarë!
Natën e tretë
në derë u dëgjua një mjaullimë e fortë
dhe ca thonjë që gërvishtnin derën
si frika kur rend nëpër pyllin e errët.
E hapi nëna.
U fut Tigri me një këmbë të çalë
dhe plagë
në trupin që i vinte era benzinë.
Piu ujë i qetë
dhe hyri në folenë e tij prej kartoni
dhe u mblodh,
si lëmsh i ngecur në fund minderi.
Nga mesi i natës
ndërsa flinim
të mallëngjyera e me ndjesinë
e zemërimit në stomak
nënës ju duk sikur dikush thirri mama.
Ish grahma e falenderimit
dhe e fundit e Tigrit.
Nëna qau.
Mbeti vetëm,
pa ëngjëllin e saj të pafat.
ObserverKult
Lexo edhe:
