Antonis Dh. Skiathas lindi në Athinë në vitin 1960. Aktualisht jeton në qytetin e Patrës. Është poet, antolog dhe kritik letrar. Ka botuar dhjetë vëllime poetike.
Poezitë e tij janë përkthyer në 15 gjuhë të ndryshme dhe janë përfshirë në botime antologjike në Greqi e jashtë saj.
Ka botuar shumë studime e artikuj për poezinë dhe është vlerësuar me çmime të ndryshme për to.
Është anëtar i Shoqatës së Shkrimtarëve të Greqisë dhe i rrethit të Poetëve. Ka themeluar, drejton dhe administron lidhjen letrare “Zyrë e Poezisë” si dhe Çmimin për Poezinë “Zhan Moreas”.
Është organizatori kryesor i Festivalit Ndërkombëtar të Poezisë, i cili mbahet çdo vit në qytetin e Patrës. Anëtar i disa komisioneve drejtuese letrare, revistash dhe jurish.
Në vazhdim mund t’i lexoni disa poezi të Antonis Dh. Skiathas:
Manaferrat e të vetëvrarit
Lordi shëtiste shpesh në moçalet e Mesollongjit me
mikun e tij Pietro Gaba.
Galoponte mbi një hamshor dhe mblidhte manaferra
vetminë e tij për të ëmbëlsuar.
Çante ajrin e vendi kundërmonte liri.
Papritmas moti ndryshoi, ra shi për vdekje, me gjyma
dhe uji u mbush me kërcënime e malarie.
Fillim vere dhe bregu i ishullit të Prevezës –
ka shumë të tilla në të gjithë Mesdheun-
ku dikur dikush tjetër guxoi të notonte në fundin pa fund,
një lundrues shpëtimi.
Përreth hëna me profecitë e saj për ditë përsëri me diell.
Çmimi një grusht
rrenash të paturpshme për vdekjen e qiellit.
E vërteta e madhe është se që atëherë qielli
e ka humbur hënën edhe dielli që e përkundte atë,
një dredhëz në dritën e detit.
Kështu mbërritëm në breg.
Ngarkuan edhe një herë arkën me fantazma kafshësh
të vogla, zvarranikësh, qukapikësh, shqiponjash,
harabelash dhe egërsirash që i ishin larguar
dioksidit të karbonit.
Ndaluan lëvizjet dhe heshtja e urisë digjte kudo.
Vendësve u shpërndanë thërrime si në kohë
dëbore dhe rrezik zjarri.
Papritur moti ndryshoi, Lordi vdiq nga ethet e tifos.
Tjetri, nëpunësi publik me një plumb në tëmth.
Gruaja që kurrë nuk u josh, hapi këmbët e priti diellin
për të bërë dashuri,
atje ku dallga shpërndan shkumë dhe bregu shpresa
kënaqësie.
Pastrim i asgjësë në kohë të asgjësë me kujtime
heretike për asgjënë.
The next station
Në shkretinë e qytetit autobusi i linjës i ndriçuar
zvarritej bosh me dy pasagjerë.
Në ndenjësen e fundit në derën e pasme majtas
qëndronte një çift burrë e grua.
Ai me një anije letre në duar me velat hapur edhe
ajo me një shami mëndafshi njomur në lot.
Shoferi hapte e mbyllte dyert në çdo stacion.
Kush mund të hipte në këtë orë?
Ajri i mykur i periferisë ishte i vetmi që
hynte furishëm.
Nga pasqyrat me duar në timon vjedhurazi
vështronte burrin dhe
gruan tek përkëdhelnin fytyrën e njeri-tjetrit.
Vizatonin me duar formën e fytyrës së tyre për t’u
njohur më mirë.
Kështu përshkuan gjithë qytetin.
U dëgjua mesazhi i regjistruar: The next station
Place Royal.
Përbindëshi i ndriçuar i qytetit ndaloi përsëri, dyert
u hapën automatikisht.
U ngritën, u mbështetën në krahun e njëri-tjetrit dhe
numëruan shkallaret me
patericat e tyre të bardha.
Ecën ngadalë në errësirë. Filloi të gdhihet në
shkretinë e qytetit.
Mungon koha që herë e pranishme dhe herë
e papranishme ndan të bardhën
dhe hijet e saj në këtë gusht të rrënuar. Në mes të rrugës
rinia e saj kërkon të vërteta
të fshehura cepave të kujtesës për forma, tinguj e vite.
E purpurta e pyllit
Ka hënë të trishtë sonte, i zemëruar
qielli, ka re të pështjelluara gjithësia.
Kanë gjak kafshësh të therura pyjet
e të qara fëmijësh qiellzat e nxira.
Kanë hënëza me zjarre ikonastaset në kisha.
Shenjtorët dolën nga Dera e Bukur duke kërkuar vaj
në kandilat e fikur.
Bashkë me sirenat u dëgjua jehona e “oh digjemi !”
U dëgjuan zërat binjakë të pellazgëve që mbollën
Ishullin
vajtime të mbytura në një rrip det edhe ai i djegur.
Përvjetorët e tubimeve stërgjyshore nuk u lëvduan
në asnjë epokë në mesditët
kur me kamionë mbartnin turistë të frikësuar nga xhandarët.
Në këtë mirazh të degradimit ka vetëm një zgjidhje,
lironi detin që të
shpëtojnë rrëshira pa aromë dhe krahët me thëllëza
dhe brejtësit e pyllit.
Solli në shqip: Vangjel Zafirati
ObserverKult
Lexo edhe:
ASDRENI: SA FJALË T’ËMBLA MË THOSHE…
Poezi nga Asdreni
Hëna ndrinte porsi argjent
Kur ndë kopshtije bashkë vinim
Dhe me dorën mbi krahun tënd
Të ndihnja mbi bar te rrinim.
Ah, sa ëmbëlsirë ndjeva
Kur dorën ma zgjate
At’herë fare më s’ë msheva
Mirëdashjen zemrës sate.
Lulet na çonin një erë
Shumë të ëmbël e të pëlqyer
Edhe zefiret nga herë
Na kujtonin pa kursyer.
Rrezet që na përgëzonin
Kur ishim të përqafuar
Dashurinë na e shtonin
Me një mall të pa rrëfyer.
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
