Cikël poetik nga Arjan Kallço: Ne të dy jemi kohë, e dashur!

16/06/2023 • 11:31

Ju ftojmë të lexoni një cikël të zgjedhur poezish nga Arjan Kallço.

Asgjë nuk humb

Dua sërisht të rri pranë teje
në agun e një dite të re,
ashtu siç bëra dje,
pardje,
edhe në ditët që kur s’u pamë.
Harmoni shikimesh që befas
u tretën nën ritmin e poezive.
Asgjë nuk humb në këtë shkëmbim
shkëlqimesh veç kohës dhe dhimbjes.
Lutja buron vullnetshëm nga drita
tek lidh dy kohë të pangjashme.
Në vagonin e vjetër të ulur përballë
duket se historitë po flenë gjumë.
Mos i zgjo!
Më mirë të mos e dinë kush hipën
e kush zbret.
Nga dritaret e hapura u këndojmë mirëseardhjen
zogjve të fundit të pranverës.

Ne të dy

Thonë se edhe universi e ka një fillesë
që më pas jetëve u dha jetë.
Ashtu si padukshmëria bëhet dukje e
dora dorës kthjellohet me konture hapësirash
që ndërthurren rrëmujshëm
pa kufij të qartë.
Asnjë barkë në horizont,
të fshehur pas mjegullës kalimtare,
por më pas shfaqen disa njerëz
kapur me duar pas litarëve të shpresës
e largohen besimplotë.
Vetmia bëhet dashuri.
Një histori mungesash të papritura,
që jeta i quajti të arsyeshme.
Udhëtarë të humbur,
të mbytur në rrymën e harresës.
Banorë të një ëndrre që vonë u zgjuam.
Ne të dy…

Jemi kohë

Ne të dy jemi kohë, e dashur,
vetëm kohë:
e paepur dhe e pafund.
E kujt tjetri mund t’ia kushtojmë?
Ti je koha ime,
dhuruar bujarisht prej teje,
e shtrenjtë qysh në ngjizje.
Unë jam koha jote,
kapur në grackën e ndjenjës,
e patjetërsueshme deri në amshim.
Lundrojmë të përpirë
në këtë nocion konjukturash,
ku e gjithë bota ka dështuar.
Koha është pritje.
Pritjet janë copëza jete
të pritura në çaste padurimi.

Mesazhe të kundërta

Buzë liqenit
aty ku thyhen valët e ardhura nga larg
përkunden në heshtje barkat.
Ditë pranvere që helmohen prej një qielli
të pamëshirshëm aq sa mendjen
ma mësyjmë mallkime
që kurrë s’i pata shqiptuar.
Çastet ashtu si dhe valët janë të turbullta
prej erës dhe shiut.
Ç’dreq ngatërresash gatuhen aty lart,
prapaskena që e shpërbëjnë kohën.
Asnjë puthje femre s’do ta zbuste dot
zemërimin idhnak të kapur fort pas hakmarrjes.
Ndërsa këtu poshtë puthjet i shtyjnë njerëzit
drejt një harmonie surreale.
Bota duket sikur zhduket e papërfillshme.
E në kë rrëmujë mesazhesh të kundërta
unë të pëshpëris në vesh refrenin:
Kurrë s’do ta harroj fytyrën tënde !
S’do t’i harroj as buzët e tua !
Pafundësinë e dy trupave dehur nga ekstazat.
Sytë e mi në sytë e tu.

Dashuria

Në këto ditë të mërdhita pranvere,
kujt mund t’i këndosh tjetër
veç Dashurisë – hyjnorja e përjetshme,
fillimi dhe fundi i udhëtimeve tranzite njerëzore.
Jemi të dënuar në të njëjtin fat:
Ti jeton te mua
dhe Unë jetoj te ty.
Si dy kryevepra të përsosura
që flasim dhe e dëgjojmë njëri-tjetrin
edhe kur heshtim pas zënkave.
Sa herë e pyes veten,
çfarë pret Ajo prej meje?
Lëkundem në mëdyshje të kota, por
unë fort mirë e di:
një lule pranvere,
një aureolë me vargje,
ca copëza melodish të shpirtit
dhe gjithmonë një prani.
Dashuria troket si poezi e mëngjesit
me ëmbëlsinë e puthjeve të zgjimit,
netëve është kënga nënzë baritore
e puthjeve
që ngjizin ëndrra.

Duar të lidhura kryq

Padashur i kapëm duart tona
të lidhura kryq
mbi gjoksin e butë ngjyrë qumshti e
me vështrime të hedhura tej
ndër vite.
Befas dëgjojmë thirrjet e një moshe
që tash duket e largët.
Fragmente që tash s’i kapim më dot.
Fluturojnë
nëpër ajrin e rëndë të mbrëmjes,
për të trokitur prapë më pas
në agun e freskët ditës,
me buzëqeshjet diellore përqark.
Dora në dorën e ngarkuar
me mungesa pranish, por
me paqen e kristaltë në zemër.
Sa kohë kemi humbur kapur dorazi
në jetën që kurrë s’ishte e jona
në psherëtima të heshtura me shpresë
që gjatë kishte mbetur peng.

Gjuha e luleve

Koha s’lëshon pe,
pa u ndalur drejt pranverës
po e kalon tranzit këtë pjesë të globit
që dimri ende s’do ta lëshojë.
I dua me shpirt fjalët e bukura të luleve,
fjalë të pafjala.
Ashtu si ne edhe ato e përbuzin kohën.
Janë të ndjeshme. Buzëqeshin.
Por edhe u mbetet qefi.
Bora që sot po vjen e vonuar
nuk është ngjyra e tyre e vërtetë.
Mos ushqeni urrejtje për gjuhën e tyre.
Merrini fjalët e pathëna dhe shndërroini
në këngë.
Poetët kanë tjetër mision.
Në krenarinë e luleve mishërohet poezia.
Ne të dy s’duam t’u përmbahemi kujtimeve,
kur lulja bëhet poezi, poezia bëhet jetë.