Ju ftojmë të lexoni një cikël të zgjedhur poetik nga Neviana Shehi:
RËNIA E LIRË E MBRËMJES
Një ditë dikush më tha
se ne jemi nga gjeografia
e vendeve ku jetojmë
dhe m’u desh të tundja kokën
pa folur asnjë fjalë.
Pastaj gjatë natës fryu një erë
që shkundi hala pishash
dhe gjithë ketrat erdhën të bujnë
në shtëpinë time.
E zhytur në leximet
e enciklopedisë së botës
unë s’munda t’ua uroja
aspak mirëseardhjen
dhe kjo ngjalli shumë keqkuptime.
Ishte herë e parë që përballesha
me një zemërim ketrash
dhe akoma më keq
me mbretin e tyre të vështirë.
Ç’ishte vallë kjo zemëratë
dhe për çfarë?
Atdheu i ketrave nënkupton portretin e një peme
dhe statutin e mbretërimit të tyre
S’po të kërkoj të tundësh kokën
por të më shohësh në sy,
dhe kjo mund ta mbrojë nga rënia e lirë
mbrëmjen time
varur në skajin më të errët të syrit tënd.
LARGËSITË
Të kisha thënë çdo agim,
unë dhe ky peizazh veshim bluzat
e njëri-tjetrit.
Sa herë që fryjnë erërat e jugut
pemët nisin të vallëzojnë ca tango
të çuditshme vjeshtore.
Pylli i përrallave të Andersonit bëhet imi
dhe miliona gjethe prej dielli bëhen
fustani im.
Atë çast Eva hyn brenda meje
dhe rrugicat e pyllit mbushen plot
me Adamë të përzënë nga parajsa.
Pylli dhe nimfat shkojnë të pinë ujë liqeni
dhe më marrë edhe mua me vete.
Oh, vetëm të më shikosh, “sa e bukur që bëhem”
Por ti je larg, i përmalluari im i përhershëm.
Je larg!
Largësitë më rëndojnë si mall,
e të kam lënë të hapur
përgjithmonë një derë përralle,
Ku mund të hysh…
Mjafton të më sjellësh një fërshëllimë
dhe një erashkë gjethesh,
nga thellësitë e asgjësë,
aty ku je dëshirë!
TË VJEDHËSH NJË LIBËR
Më zuri dhe mua mallkimi i librit
mbrëmë ndërsa i vidhja vetes
një libër të sapo shkruar dhe
kisha nisur kapitullin e tretë
të një libri tjetër.
Nisa të shihja në ëndërr faqe
dhe vargje poezish kthyer përmbys;
Sanço Panço dhe Don Kishotë të zemëruar
që flisnin si në jerm
dhe një Ana Kareninë të plakur
që mblidhte hirin e saj nga krematoriumi
për të ribërë veten.
Dy murgj etruskë
zunë të jepnin alarmin
duke iu rënë borive prej lëkurë shelgjesh
Klithte ajri dhe unë
e mbushur gjithë mesjetë
kërkoja veten me duar mes territ
dhe më thanë: tashmë do mbetesh pa sy.
Një tabelë e vogël
zu të vërtitej ballë meje dhe
më pas s’më kujtohet asgjë,
se me kishte kapluar gjumi.
Isha bërë pjesë e mallkimit mesjetar dhe unë
krejt pa dashje isha mbuluar me germa
dhe vargjet tashmë ishin shndërruar në gjykatës
dhe unë në një e pandehur.
Të vjedhësh një libër do të thotë të mbetesh
pa bekimin e zotit, thotë një nga nenet e mallkimit
Ndërsa unë që kam gllabëruar mijëra e mijëra libra në kujtesën time
do të thotë që kam mbetur vetëm me bekimin tënd.
E po mirë shkrimtari im profet,
më mjafton bekimi yt
sepse sërish ndihem e mbrojtur
nga një dashuri e madhe.
Amen!
VARG MËNGJESI
Për çdo ditë ia afrohem brigjeve tua
Varka ime shket pa zhurmë dalëngadalë
Nuk mund të më shohësh, jam bërë e padukshme
siç janë bërë gjithë sirenat që janë krijuar
me valë dhe me kostume të përmalltë
Të jap leje të më shikosh
Por mos më fol asnjë fjalë
se çasti vdes
E kaltra thërrmohet
Dhe tingujt e fjalës shndërrohen në xham
Unë jam dënuar në jetë
Të të strehoj brenda syve
Dhe të shndërrohem për ty
Në një varg poetik.
Do te vijë ai çast kur çdo rrugë të jetë mbyllur
Librat e shenjtë nuk e kanë parashikuar
takimin tonë, pos hijeve që për çdo natë
ia kanë frikën hapave të maces së zezë
dhe shkundin nga ballkonet germa papirusesh në det
E sapo kthyer nga një vis i panjohur legjendash
hedh një bluzë prej algash në sup
Dhe thërras kamerierin, librat dhe një varg
Unë ende s’ ta kam thënë
Se janë një mëngjes shumë i mirë.
VDEKJA E ULLIRIT TË LASHTË DHE DALLËNDYSHES ÇAME
Këtë vjeshtë
dallëndyshja e fundit që kish mbetur gjallë nga masakra
dha frymën e fundit në shtëpinë e tim gjyshi
ishte vetëm dhe mbylli sytë
para shikimit indiferent të gjarprit të shtëpisë
Ja kështu dhe ullirit të lashtë në oborr
iu tha edhe dega e fundit
do të habitesha po të ndodhte ndryshe
Të dy pritën me vite të tëra rikthimin e të zotëve të tyre
me një padurim gati epik
Dallëndyshja kthehej çdo vit nga viset e nxehta
dhe kur nuk i shihte të zotët e saj
i këputeshin krahët dhe cicërimat i mbyteshin në grykë
Të njëjtën gjë bënte dhe ulliri
deri në çastin kur u bind që të zotërit e tij kishin
marrë udhët e gjata
të ndjekur nga zjarret dhe plumbat deri atëherë
ai i kishte degët e ngarkuara me korra të mëdha jeshile dhe plot vaj
Zotërit s’u kthyen më
dhe kokrrat e tij u thanë se s’kish njeri që t’i mblidhte
përveç korbave të zinj
Çdo natë ardhacakët dëgjonin rënkimet e zgjatura
të dallëndyshes dhe ullirit të lashtë
zhytur në krahët e njëri-tjetrit
dhe shihnin shoq-shoqin me habi
sepse ulliri dhe dallëndyshja flisnin me njëri tjetrin
me një gjuhë të pakuptueshme për ta
një gjuhë ngjyrë malli dhe trishtimi
më vonë u mësuan me ta
por ankthi që u shkaktonte prania e tyre
i bezdiste pa masë
Për vite e vite dallëndyshja s’pranoi më të cicëronte
dhe ulliri filloi të bënte gjithnjë e me pak kokrra
Ulliri dhe dallëndyshja s’i pranuan asnjëherë
ardhacakët për zot dhe kjo dukej hapur
gjer në këtë vjeshtë të verdhe
ku ata i kthyen shpinën kësaj bote
Është e trishtë pamja e tyre
si kjo vjeshtë e mërzitshme
edhe sytë e këtij qielli
qanë plot ankth e mërzi
vjeshtë e verdhë çame
me një medaljon të dyfishte trishtimi
Një kokë e ngrirë dallëndysheje
mbi një degë të tharë ulliri…
ObserverKult
Lexo edhe:
NEVIANA SHEHI: TRËNDAFIL I PËRMALLUAR
NEVIANA SHEHI: HESHTJA E PIANISTES
