Ju ftojmë të lexoni një cikël të zgjedhur poezish nga Sadik Krasniqi:
KAFKA IME
Nga shtëpia e vdekjes
marr me vete
kafkën time
pa sytë dikur si lumi
pa flokët që janë bërë erë
pa rrudhat e ballit të bërë mendime
pa buzët plot lutje
s´mund ta varros
pa lotët e nënës
e pa hijen e qiparisit
si librin e moçëm me hieroglife
të nxjerrë nga dora e vdekur
e lexuesit të mbramë
e vë në raftin e pluhurosur
që pas mijëra vite drite
ta mbajë engjëlli në pëllëmbë
duke i hequr pluhur yjesh
lules së ëndrrës
VETMI FLUTURE
Në valë
gjethi i Noes
në vetminë time prej fluture
u marr erë katër stinëve të dritës
deri te stina e pestë
e natës së zezë
në oqeanin e vdekur
bie perdja e frymës
bebëzat m’i merr hëna
diell as qiell më
në sytë e mi
MENDIMET E ZEZA
Gishtërinjtë ngulen në tëmthat e mi
si gozhdët në pëllëmbët e Krishtit
që kafka e çarë nga mendimet e zeza
mos të bie nga qafa si urnë e thyer
edhe dy orë
një
dhjetë minuta
pesë
tre sekonda
një gurgullimë e ëmbël lumi
mbi gurë të bardhë
e një cicërimë e blertë zogu
çasti për t’i çelë sytë
drita e ditës po del
mendimet tkurren në një pikë të zezë në qiell
si një pikë farë demoni
që do të ngjizet prapë si futa
sa të bie dielli në det
e do të bëhen prapë mendime të zeza
në natën e tmerrshme skëterrë
NATA
Brushë e mistershme
e një dorë e mistershme
nga një greminë e errët
merr ngjyrë të zezë
lyen udhët lumin malin
kopshtin shtëpinë e pemët
liqenin e qiellin
krejt në të zezë
çdo gjë vdes
në këtë futë të zezë
ndër varre të reja
nga një regëtinë flake
po ajo brushë e mistershme
në majë merr pak të verdhë
një hënëz bën në qiell
ne ende pa këmishë nate
pyesim të shastisur
si kjo natë pa asnjë yll
e vetëm me një hënëz të nëmur
si sy i maces së zezë
KËMISHA ME FLUTURA
Deri tek ajo mbrëmje e mugët
me aromë gruri e me xixëllonja
zvogëlohem unë te driza
ku fsheha jelekun me arna
e zgjoj tim atë nga gjumi i përjetshëm
e bëj të mishtë e me shpirt
të ma sjellë atë këmishë vija-vija
këmishën e parë me flutura
të ma veshë vetë ai
me duart e tij
të më buzëqeshë
t’ma bëjë me shëndet
unë nga gëzimi klith
si djali i daulles së llamarintë*
që s’rritet kurrë
copë e grimë griset ai kujtim
unë me pikëllim
prapë rritem kërrusem
hënën ma zë pema e errët
hija e tim ati ik
*personazh i Gynter Grasit
SIMFONI MBI BAR
Si sytë e këtyre luleve
ma pe nurin e kurmit tim
pa gjethin e Evës në fundbarkun e trëndafiltë
gishtërinjtë e tu
në flokët
qafën e bardhë
gjinjtë e fundbarkun tim të ndritshëm
m’i puthe sytë
thimthat e ndrojtur
e thembrat e këmbëve që më sollën te ti
më thuaj
isha ashtu siç më ke menduar
edhe më magjike se fantazia ime për ty
ah sa qenkam dridhur
deri te kjo fjalë
te kjo simfoni e afshtë
mbi këtë bar
simfoni vetëm premierë
kurrë më
lamtumirë
ObserverKult
Kliko edhe:
CIKËL POETIK NGA SHINASI A. RAMA: HESHTJA E THELLË RA MBI MUE…
CIKËL POETIK NGA AZIZ MUSTAFA: KREJT ÇKA DUHET ËSHTË DASHURIA
