Poezi nga Desantila Qerimaj
Jam rrotullue sa herë,
n’eklipsin e dashnisë
shpesh kam vizatue,
tokë, ajër e terr
për prekjen që veç njashtu,
siç din ti me shpërndá
e diellin e kam shtrëngue,
fort n’pllambë të dorës,
me rreze t’ashpërsueme,
që njena-tjetrën shtyjnë
drejt cakut t’rrugës,
ku koha asht yll i pikëlluem
ndërtue ujnash të shpikun,
prej përrallave bosh
për me ndje se edhe aty,
si e çmendun rreh jeta.
ObserverKult
Lexo edhe:
SABIT BAJRAKTARI: DUKE TYMOSUR MESNATËN
Poezi nga Sabit Bajraktari
Iku e martja
Para pak minutash Antologji e zezë të Adem Gashit e rilexova
Nuk e di nëse i tymosa njëzet apo njëzet e pesë cigare
Gjatë ditës ku terri dhe drita ishin përzier
Tani për tani e shpërqendroj mesnatën me Marlbora Lights
Që t’mos më zë gjumi
T’mos më mundë dhembja
Teksa shohë të shtrirë plakun tim
Çfarë paradoksi
Teksa mantelbardhët shërojnë mushkëri
Pacientët ecin kundër rrymës së tyre
Thithin cigare njëra pas tjetrës
Të vetëdijshëm pa frikë
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
