Poezi nga Dije Demiri Frangu
Shkunden degët e fundit të një lumturie
Fytyrat e njohura të dashura
Shtrirë në dyshemenë e dhembjes
Si në shtretër spitali dihasin
Iluzionet bien nga sytë e mi në formë lodrash,
Bien në formë fletoresh mbushur fjalë mbushur vija
E në formë disqe këngësh bien
Si copa thonjsh të prerë si fruta të kalbura bien
-Derisa iku nga shtëpi e vjetër e nga pluhuri i saj
Dëgjoj rrëfime psherëtima recitalin O moj Shqypni
Detyrueshëm eci nëpër trajtat e reja që i kërkoj
E nisin e mbijnë si bimë të pafajshme iluzionet e reja
Po në dhomën e vjetër
Aromë e kujtimeve më ushqen në ikje
Dhe jehona e këngës
Woman in love.
ObserverKult
Lexo edhe:
DIJE DEMIRI FRANGU: MUZA ËSHTË ELIKSIR, ËSHTË ARMË, ËSHTË QUMËSHT…
Në rubrikën Personale, mysafir yni është shkrimtarja, Dije Demiri Frangu.
– Si ndodhi takimi i parë me letërsinë?
-Gjithmonë mendoj se kjo ka ndodhur kur kam qenë pesë vjeçe, kur këlyshi i vogël i shtëpisë më ka kapur për fustani, e unë kam klithur se qeni don t’mi hajë lulet e fustanit. Deri sa ishin gjallë, janë qeshur me këtë frikë timen gjyshërit e edhe prindërit e mi.
– Kur ratë në “grackën” e saj?
-Kur shkruaja, besoja se fjollat e borës s’kanë frikë të bien në tokë e as në flokë, se ato vetë fluturojnë dhe se fluturat nga to fluturimin mësojnë. Ato ngjashëm si unë te dajat e në shkollë shkojnë…kështu nisa të mendoj se në poezi e siguroj një qetësi….ishte klasa e tretë dhe një vjershë në rubrikën “Cicërimat e para” në “Pionieri”, ishte gracka “fatale”.
– Kur nisët të ndiheshit shkrimtar?
-Asnjëherë. Nuk ndjehem as sot, vetëm e ndjejë se nuk jam vetëm, se jam me ndonjë ide, me ndonjë fantazi dhe se po të kisha laps, edhe udhëve do të shkruaja poezi. E ndjejë se po eci vazhdimisht me një forcë të brendshme që me jep krenari…
Tekstin e plotë e gjeni KËTU
