Poezi nga Dije Lohaj
Gratë e burrave frikacak
janë thnegla që shkilen
nga uni i burrave mistrec.
Ata kur e kuptojnë se dashuria
ka të bëjë diçka me ndjenjën
atëherë burrërohen
dhe fillojnë t’i ruajnë
pashmangshëm
dashuritë e tyre.
Ata pronar shpirtrash
gdhendën flijimin
nëpër legjenda
skalitur në themelet e kullës,
që nga parakoha ime,
e deri në ashtin e shpirt
Në qelinë e zemrës
kryqëzuan,
Me rituale oxhakun tim.
Gratë e burrave frikacak
janë preja më e përsosur
që bëhet në emër të moralizmave,
janë dëshmia
më e përbotshme e egiozmave
dhe gjithë ato heroizma
I bëjnë në mënyrën më të përsosur.
Shumë shpesh
ndodh kjo
dhe ngrejnë kokën
si ata gjarprinjtë e Laookontit
Që i kafshonin plagët e rënda,
si ata gjarprinjtë e Meduzës
që kokën nuk ua mbaj dot
e palët e tokës hapen
të futësh thellë e më thellë brenda.
Gratë e burrave frikacak
janë gjurma në atë arë me gurë,
ku korrnim ëndrra të vjetra
e thërrmonin tisin e ëndrrave të reja,
zgjuar,
me gjumë shekujsh në sy.
ObserverKult
Lexo nga e njëjta autore edhe:
DIJE LOHAJ: QELIA NUMËR 3
Rrëfim nga Dije Lohaj
Atë ditë si zakonisht shkova në shkollë. Pasi mbarova orën e dytë u futën policia në klasë dhe më nxorrën me dhunë nga ora e mësimit ku dhe më dërguan në dhomat e hetuesisë.
Aty vazhduan torturat psiqike e fizike. Kaloi gjithë ajo ditë e gjatë me fjalë të rënda e fyese, herë pas herë me tortura të tmerrshme e të mundimshme.
Aq shumë isha e lodhur sa që nuk më zinte gjumi.
I mbylla sytë dhe u mundova që të flija, por mu atëherë kur më koti gjumi i parë më tingëlluan fjalët e atij përbindëshi me syze të zeza dhe me mustaqe:
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
