Nga Dino Buzzati
Disa ditë pasi u bë pronar i një vile luksoze, Ernest Kacira, ndërsa kthehej në shtëpi, vuri re një burrë me një arkë mbi shpinë, i cili doli nga dera e murit rrethues dhe e ngarkoi arkën në një kamion.
Nuk pati kohë ta kapte para se të nisej. Atëherë e ndoqi me makinë. Kamioni eci një copë kohë të gjatë deri në fund të rrethinave të qytetit dhe qëndroi buzë një lugine.
Kacira zbriti nga vetura dhe u afrua për të parë se e hodhi në shtratin e një përroi të mbushur plot e përplot me mijëra e mijëra arka të tilla.
Iu përqas burrit dhe i tha: “Të pashë që nxore një arkë nga kopshti im. Çfarë ka brenda saj? Pastaj ç’janë këto arka?”
Tjetri e shikoi buzagaz: “Në kamion kam plot të tjera që duhen hedhur. Ju nuk e dini ç’janë këto? Janë ditët.”
-Ditët?
-Po, ditët tuaja.
-Ditët e mija?
-Ditët tuaja të humbura. Nuk i pritnit ato, apo jo?
Ja, ku erdhën. Shikoji ku janë, të paprekura, të plota, Tani…”
Kacira i shikoi. Kishte një sasi të madhe. Zbriti poshtë dhe hapi njërën.
Brenda ishte një rrugë vjeshtore dhe në fund ishte Graciela që po largohej përgjithmonë. Atij as që i kujtohej ajo.
Hapi një tjetër. Aty ishte një dhomë spitali. Në shtrat dergjej Xhosuesja, vëllai i tij i sëmurë, i cili priste. Po ai atë kohë ishte duke udhëtuar për çështje pune.
Hapi një të tretë. Pas shufrave të hekurta, atje tek shtëpia e vjetër shkatarraqe, rrinte Duku, qeni besnik, i cili e priste që prej dy vjetësh. Kafsha ishte tretur e bërë rrasht e lëkurë. Kurse ai as që mendonte të shkonte tek ai.
Iu duk se diçka, si një punë ngërçi, po ia shtrëngonte grykën e stomakut. Transportuesi rrinte në këmbë buzë luginës, i heshtur, i shtangur si xhelat.
“Zotëri!”, thirri Kacira, “më dëgjoni. Më jep leje të marrë të paktën këto tri ditë. Të lutem shumë. Të paktën këto tri ditë. Unë kam të holla. Ju paguaj sa të doni…”
Bartësi bëri një lëvizje me dorën e djathtë për të treguar diçka që nuk mbërrihej dot dhe për të thënë se tani s’mund të bënte gjë, ishte shumë vonë. Pastaj u zhduk në ajër dhe në të njëjtën kohë u zhduk edhe grumbulli i stërmadh i arkave misterioze. Pas pak zbriti errësira e natës.
(Shkëputur nga përmbledhja me tregime “Kolombreja”, përkthyer nga Gjergj Vlashi)
ObserverKult
Lexo edhe:
DINO BUZZATI: SECILI ËSHTË PRONAR I NJË KOPSHTI KU NDODHIN FENOMENE TË DHIMBSHME
Kur bie nata, mua më pëlqen të bëj një shëtitje në kopsht. Nuk besoni që të jem i pasur. Një kopsht si i imi e keni të gjithë. Pak më vonë do ta kuptoni përse.
Në errësirë-por nuk është krejtësisht errësirë, sepse nga dritaret e ndriçuara të shtëpisë vjen një refleks i dobët drite-në errësirë unë eci mbi livadh, këpucët fundosen paksa në bar dhe ndërkaq mendoj e, duke menduar, ngre sytë për të vështruar qiellin nëse është i kthjellët dhe, në qoftë se ka yje, i vrojtoj duke pyetur veten për shumë gjëra.
Por ka netë që nuk i bëj pyetje vetes, yjet qëndrojnë atje lart sipër meje si të budallepsur e nuk më thonë asgjë.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
