Nga Petrit Palushi
Ja, do të vij vdekja në këtë dhomë, mu te shtrati 13.
Do më zhbëjë krejt dhe s’do ketë më ditë të nesërme për mua.
Tek e ndiente se trupin ia kapi ngrija, preku gishtat e dorës së majtë, por s’mundi me i lëvizë.
Në tru sikur pati rrebesh.
Mbas sa kohësh do vinte ajo e uruar, rrokësja e jetës së vet?
Sikur u kënaq se do t’ish pakëz më vonestare.
Së paku, ai ta mblidhte mendjen dhe ta ruante drejtpeshojën njëfarësoj.
Ja, e verdha e mureve, një e verdhë e ftohtë, krejt shpëlarshëm. Pas pak, do jetë tejpërtej e terrtë, me ngjyrën e vetë vdekjes. Nuk i dihet se kur vjen vdekja, por herdokur do vijë pa trokit. As çon lajm se kur vjen, por vjen tinzas dhe shpalohet siç është: zemërsmirë, shpirtrrudhtë, por edhe e qetë, tekanjoze, fituese…
Fituese mbi shpirtin e tij, deshi të shtonte gjithashtu, po iu tha pështyma në gojë.S’është aq e mërzitshme dhe e pahonepstë , iu dha të thoshte një copëherë më pas, mbasi e mblodhi vetin. Derën do e gjejë hapur, krah-e-krah, se vdekjes s’i mbyllet dera. Do e lëshojë pluhurin e vet në këtë dhomë akulltare të rigjallnimit. Natyrisht, te shtrati 13 dhe ai, krejt i gatshëm me e pritë atë pluhur shpëtimi, siç pret i sëmuri me pi një hulm ujë para se të japë shpirt.
Por, jo, deshi të shtonte gjithashtu. Kjo është dhoma e ferrit. Bash këtu të soset fryma…
-Ftohtë, -foli si me zë të shuar.
Infermierja i hodhi një çarçaf përsipër.
-Shumë ftohtë, -foli sërish.
Infermierja e mbuloi me një çarçaf tjetër dhe një batanije.
-Nuk do rrijë këtu edhe bashkëshortja ime?-i foli ai mjekut me kryeneçësi të dukshme.
-Jo, -ia ktheu ai pa ndërdyshje.
-As dy fëmijët?
-As ata.
-As ata?
-Do rrijë vetëm infermierja.
-Vetëm infermierja?
-Do vijë dhe unë herë pas here.
-Po Fjolla?
-As ajo.
Mjeku as e dinte kush qe Fjolla, por as e lodhi mendjen të pyeste më tej. Megjithatë , shtoi:
-Do vijnë nesër në mesditë. Deri në këtë kohë mund të rrinë në korridor dhe mund të vështrojnë përmes xhamit të derës.
-Fjolla shkruan poezi të çuditshme , -sikur iu vërsul Ulpiani mjekut.
Mjekut , një nur i lehtë sikur ia ledhatoi fytyrën.
-Poezi me vrantina moti, me shkrepëtima rrufesh, -foli prapë Ulpiani. –Me shprishje të dritës së syve.
Edhe drita e syve shprishet nganjëherë.
Mjeku po e dëgjonte me vëmendje. Befas, nisi me qeshë.
Ulpiani deshi t’i thoshte: Ç’them kështu? Fjolla është shumë larg. Ndoshta, po të jetë këtu sonte e veneron dritën e mungueshme të kësaj dhome, edhe të verdhën e zezë të mureve, siç mund të venerojë edhe të verdhën njëjtë në fytyrën time.
Më pas i pikëzoi sytë ngultas kah xhami i derës.
-Edhe xhami, në të verdhë, -foli si të shkëpuste vështrimin prej andej.
Priti do kohë. I ktheu sytë kah dera . Xhami i derës i ngjau i terrtë sa s’mund të futej kurrfarë drite.
-S’po vijnë as të sëmurë të tjerë, -i foli mjekut.
Mjeku nuk foli. Megjithatë, pakëz më vonë iu drejtua atij, njëjtë si të dilte prej një gjendje të sikletshme dhe të lehtohej sa me marrë frymë:
-Edhe sëmundja pushon nganjëherë.
Ulpianit iu duk se i tha: Edhe vdekja pushon nganjëherë…
Nuk priti ose nuk deshi të priste sa t’i shterreshin mendimet e pakmëparshme dhe shtoi, thuajse me zë të shuar, pa kurrfarë dëshire t’i dëgjonte edhe ato vet që po thoshte , se sëmundja po e merrte atë poshtë e përposhtë , madje mjeku e dinte mirë atë gjë.
Preku fytyrën . E shkrifët krejt. Deshi të qortonte vetin si me t’egër : Mos po e merrte vdekjen si lojë?
Ai, përbuztar i vdekjes ? Dhe, mbas kësaj, me qenë prap gjallë e mos me pa një ditë të bardhë?
Prap s’u ngop me ato që tha dhe sikur iu drejtua dikujt që s’po ia dallonte fytyrën :
-Kaq e zorshme kjo natë?
E, megjithatë, ajo s’po i shqitej prej mendjes , anipse ai po rrekej ta largonte njëfarësoj.
-Kaq e parrokshme ?
S’mori kurrfarë përgjigje.
U plogështua ndërkohë.
U ndie ligsht gjihashtu kur i shkrepi në zemër se vdekja po i rrinte ngjitma-ngjitmas dhe po e mbështillte me rrjetën e vet.
Megjithatë, mori zemër dhe u ndie lehtueshëm kur foli: Edhe vdekja është e arsyetueshme.
Pati dëshirë të shihte fytyrën e vet.
Vdekja ka tekat e veta, foli prap dhe sikur u qetësua një grimëherë.
Seç i hipi një dëshirë e beftë të shihte edhe sytë.
Vdekja nuk vjen kur duam ne, sado ta thirrim, madje me krejt fuqinë e shpirtit, iu dha të thoshte.
Më parë e shohim me mendje, pastaj me sy.
Por seç pati një dridhje në tru kur iu faneps se dëshira e tij do mbetej e mungueshme se, po ta dinte se kur do ta kaplonte vdekja ose ta parandjente sadopak atë, do e hapte varrin vetë.
Ndjeu ftohtë. Megjithatë sikur u ndërmend sërish se, edhe në pllakën e varrit do gdhente, ndoshta krejt pa dëshirë, vetëm emrin dhe mbiemrin: Ulpian Agshtegu.
Sikur nuk pati kohë ose dëshironte që koha të kalonte sa më nxitueshëm e ta shihte me sytë e vet atë gjendje. Madje, para se ta hapte varrin shkronjat për pllakën e varrit do t’i gdhente sa më të vogla , thuajse t’imta që askujt të mos i bënte përshtypje gjesti i tij .
As pati ndrojë për atë që po shpalonte me mendje Tekefundit, të gjithë qenë të vdekshëm , dikush më heret tjetërkush më vonë.
Po ja, nana s’ka ndrojë tek ushqen me gji foshnjën e vet, sikur pati një mendjeshkrepje me folë ose i ngjau se po fliste me zë të lartë, ndërsa mendja iu dritësua: Nana i nxjerr gjinjtë jashtë , anipse ka njerëz atyrrotull.
Ata shohin vetëm ngazëllimin e lehtë të foshnjës , ndërsa gjinjve të nanës as ua derdhin shikimin! Kështu edhe me atë. Askujt s’do i bënte përshtypje tek e shihnin tek hapte varrin para syve të tyre, por mund t’i jepnin krahë e zemër ta kryente atë punë sa më shpejt.
(Shkëputur nga romani “Shtrati 13” i autorit Petrit Palushi)
Përgatiti: ObserverKult
Lexo edhe:
PETRIT PALUSHI: JA CILAT JANË LIBRAT E PARË QË MË LANË MBRESA
Në rubrikën Rekomandime leximi, mysafir i ObserverKult është shkrimtari Petrit Palushi.
Ja cilat janë librat që i kanë lënë shenjë në jetë z.Palushi.
___________________________________________
Nga Petrit Palushi
Leximi i librave zakonisht nis kah klasa e tretë a e katërt e Fillores.
Natyrisht, në këtë kohë dallohen më pasionantët, të cilët s’i ndahen leximit të vazhdueshëm gjatë gjithë jetës së tyre. Leximi për ta kthehet në domosdoshmëri, në plotësim të dëshirave të tyre për njohje. Gradualisht, mësojnë se bota letrare është labirinth, e pamatshme dhe dhe që nuk shterret kurrë.
Kam përshtypjen se udhëtimi në botën e librave, në pamje të parë nuk ka të bëjë vetëm me kqyrjen e tekstit, përthithjen e gjithkaje që përmban teksti përmes shkronjave, por është udhëtim përmes shpirtit. Aty shpirti këndellet, gjen qetësi, gjen njëfarë ngrohme.
Leximin librave e kam filluar në klasën e tretë të Fillores.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
