Nga: Kostas Uranis
Do vdes një pasdite të largët funebër vjeshtore
në kthinën time të ftohtë, siç rrojta, në vetmi,
në grahmën e fundme do dëgjoj pikat e shiut
dhe zhurmën e shurdhët të rrugës, si tani.
Do vdes një pasdite të largët funebër vjeshtore
në mobilje të botës mes librave tek rri,
do më gjejnë në krevat. Do të vijë policia
e do përcillem si njeri pa famë e histori.
Nga miqtë, ata që loznim letra here pas here,
do pyesë ndonjëri: “Mor, e patë gjë Arqilenë,
ka ditë që ka humbur”. E tjetri do gjegjet
kartën duke hedhur: “Pardje e varrosëm halenë!”.
Për një çast do të shonë njëri tjetrin të habitur,
do tundin edhe kokat avash e plot me pikëllim
e do thonë: “Ç’ është njeriu!… Gjer dje ishte gjallë!”
Dhe në heshtje do vazhdojnë të luajnë gjithë nxitim.
E ndonjë koleg do shkruajë aty nga faqet e fundit
se “vdiq parakohe edhe Garua në kurbet,
i ri ka qënë premtues e dikur dhe kish botuar,
një volum me përkthime, interesant në llojin e vet”.
Ky do të jetë epitafi i sprapsëm i jetës sime të mjerë,
natyrisht do vajtojnë për mua vetëm prindërit pleq
e do bëjnë një përshpirtje me priftërinj e plot të tjerë,
ku do jenë miqtë e mi e ndoshta dhe ata që më çonin në dreq.
Do vdes një pasdite të largët funebër vjeshtore
në kthinëzën e huaj në Paris, diku në një skaj
dhe një Kety, me mendimin se e harrova për një tjetër,
do më shkruajë një letër – dhe të vdekur do më shajë.
Shqipёroi dhe përshtati: Arqile Garo
ObserverKult
Lexo edhe:
“LASGUSH PORADECIN E SOLLËN NGA SPITALI ‘TË VDEKUR’, POR PAS CA ORËSH U NGRIT NGA ARKIVOLI”
