Ajo më la përngaherë atë natë
Dhe unë i munduar si një kalorës
Me plagë kthehesha rrugës së gjatë,
Kur shkrinte fundi i dëborës.
Oxhaku i shtëpisë villte shkëndija ,
Në kthina kërcisnin nallane dhe enë,
Më priste qeni im tek avllia
Si Argusi plak Odisenë.
Në ahur çukisnin brirët e qeve
Dhe hundët e tyre e bënin ajrin me vlagë;
Në qiellin e turbullt leckat e reve
E lidhnin hënën si plagë…
*Titulli i origjinalit: “Pas ndarjes”
ObserverKult
———————
Lexo edhe:
DRITËRO AGOLLI: NA ISHIN DY NJERËZ DIKU NË NJË QYTET, U TAKUAN, U DASHURUAN…
Një dashuri e dokumentuar po me kujdesin që kishin për njëri-tjetrin. Dritëroi dhe Sadija e tij, shkëmbenin letra të shpeshta, në pritje për t’u bashkuar në të njëjtën çati. Janë fjalë shumë të sinqerta dhe shprehen, herë me drojë e herë, me guximin nga malli për njeriun që do të doje ta kishe pranë, përballë, teksa mendimet shkojnë veç aty.
Në vazhdim mund ta lexoni njërën nga letrat që Dritëro Agolli ia dërgoi Sadijes:
E dashur Sadije,
Kjo është letra e fundit për 1964-ën. Bukur ndodhi me ne. Na ishin dy njerëz diku në një qytet, u takuan, u dashuruan. Viti ecte, ecte. Dhe kështu erdhi dita e fundit e 1964-ës. Njeriu ditën e fundit të vitit bëhet pak filozof, apo jo? Të kujtohet kur më ke takuar mua me një shishe në dorë vjet në këtë kohë?
TEKSTIN E PLOTË E GJENI KËTU
