Sa pak këndojmë për gratë tona!
Për gratë të bukura e të mira
Që na përkëdhelin me duar të njoma
Kur kthehemi nga rrugë të vështira.
Gabohemi shumë, kur flasim e grijmë
Rreth gotës me birrë, rreth gotës me verëm
Se gjoja gratë tona e humbën freskinë
Se gjoja na ishin të këndshme njëherë!
Ah, vëllezër, s’humbet hijeshia e tyre!
Ato përtërihen, ato lulëzojnë
Mjafton të qëndrojnë pak në pasqyrë
Dhe bëhen prapë vajza të njoma!
E si të mos këndojmë, poetë
Për ato që kanë ditur në jetë
Të lindin kreshnikë e perri
Në maternitet e shtëpi
Në mal e në arë
Duke prerë dru e duke hedhur farë!
ObserverKult
—————————–
Lexo edhe:
GRATË TONA JANË GRA TË PALUMTUNA!
Shkruan: Ada Halilaj
Gratë shqiptare janë gra të palumtuna.
Kjo asht e zeza mbi të bardhën, asht e vërteta që jena msu me ndry primitivisht në dhomat ma të fjetuna të ndërgjegjes, e vërteta krudo, e papërpunume, e pazbutun, e vërteta që ka zà dhe kërkon zànin tonë.
Edhe pse personalisht kam besu gjithmonë tek liria dhe jo tek lumtunia, kjo shpikje urbane ngujuese dhe ndoshta ma e sikletshmja në antologjinë e shpikjeve të njeriut, kam gjet në historitë e nëndheshme të grave, të ulun stoikisht kambkryq, antagonisten e saj të betume, palumtuninë…, të dorëzohesh, të dënohesh, të vritesh me heshtjen e jetës.
Kjo palumtuni prej mishi e gjaku, mi ka hap sytë.
Tekstin e plotë e gjeni KETU
