Një setër e kishte baba, ngjyrë hiri me vija të holla.
Ndonjëherë shndërrohej në mbulesë,
kur pas një dite të veçantë mbulohesha në një qoshe të dhomës.
E dija që atë ngrohtësi do e ndjeja në Bajramin e ardhshëm
apo në ndonjë ditë të veçantë kur baba do të vendoste të dukej bukur.
Një setër e kishte baba, të butë me dy xhepa anash.
Në çdo palë rrudha të saj ruhet një kujtim,
nga pazari i vogël e deri te dasma e kusheririt,
nga secila ëndër, djersë e lodhje, deri te ato dy-tre pare qe ruhen ne xhep “për helbet”.
Një setër e kishte baba, ngjyrë hiri, me vija të holla.
Me erën e sapolarë të javës së re,
që e vishte gjithmonë me një kujdes të heshtur,
si të ishte një copë krenarie mbi shpinën e tij të përkulur.
Një setër e kishte baba, ngjyrë hiri, me vija të holla.
Në çdo qepje të saj fshehen pyetjet,
që nuk ia bëra kurrë, e përgjigjet
që ndoshta i mora vetëm kur ai heshti për herë të fundit.
Dhe prapë e ndjej, ai është aty, në atë copë rrobe që nuk plaket.
Tash, ajo u shndërrua në gjithçka që dua të ruaj,
në gjithçka që dua të bëhem vetë.
Dikund aty, mes shumë rrobave të vjetra e të përdorura, është setra e babës,
e hirtë me vija të holla.
*Dedikuar Hivzi Krasniqit
Korrik, 2025
ObserverKult
Lexo edhe:
