Poezi nga Edmond Tupja
Kur të dergjem një ditë si dru në shtrat
Me shijen e paemër të vdekjes në gojë,
Ti nuk do ta kuptosh dhimbjen e ngratë
Të shpirtit tim rrëzuar më keq se rrënojë.
Kur në ballë të më puthësh ti aq butë,
Pasi shpirti gri tashmë të më ketë dalë
Si flutur krahëvrarë që zvarritet pa ngut,
Ti s’do ta kuptosh që vdekja na ka ndarë.
Na ka ndarë që ti të jetosh, të jetosh jetim,
Në kujtimet e tua nga unë ç’ka për të mbetur?
Ah, dije, pra, që, sa të jesh gjallë, biri im,
Dheu i frikshëm kurmin s’ka për të ma tretur.
ObserverKult
*Titulli i origjinalit: “Kur të dergjem…”
——————
Lexo edhe:
EDMOND TUPJA RRËQETH ME RRËFIMIN E TIJ: “DJALI S’DO JETOJ KUR TË IKIM NE, KA KATËR VJET PA DALË NGA SHTËPIA”
Nga: Ben Blushi
Mond Tupen e shof çdo mëngjes te rruga e shtëpisë sime. Pi kafe.
Ç’bën gjithë ditën, i thashë
Dal pak, punoj, bëj pazaret dhe pastaj me djalin
Dukesh mirë, i thashë, sa kile je?
Jam dy nën peshë, tha Tupja,
Nuk ha, e pyeta
Bëj ushtrime tibetiane, tha
Ça janë këto ushtrimet tibetiane?
Lëvizje trupore që bëjnë murgjit tibetianë, jam me hernie diskale
Nga kompujteri, i thashë
Nga Enver Hoxha, tha Tupja, kam përkthyer mijëra faqe të tij në frengjisht
Je nga Elbasani?
Po, tha Tupja, jemi kushërinj
Nuk di të jemi kushërinj, i thashë…
TEKSTIN E PLOTË E GJENI KËTU
