Kur bie shi në rrugën me rrudha
Në ballkon del ti dhe shiun shijon,
Por neve në shpirt dhimbja na jehon
Mes frikërash sterrë e të paudha.
Është ajo dhimbje që thellë na gërmon
Sa herë në sytë të shfaqet flurudha
E ankthit që për ty do të dalë nga guva
Ditëve me shi, pa ne, në ballkon.
Me këtë mendim të ngulmët nis udha
E vuajtjes pa fund që na bren tek ngulmon
Për të na rikujtuar se pas vdekjes sonë
Përherë shi do të bjerë në rrugën me rrudha.
*Titulli i orgjinalit: “Pa ne”
ObserverKult
—————————-
Lexo edhe:
Ca pika shiu ranë mbi qelq.
Për ty unë befas ndjeva mall.
Jetojmë të dy në një qytet,
Dhe rrallë shihemi, sa rrallë.
Edhe m’u duk pak e çuditshme
Si erdh kjo vjeshtë, ky mëngjes.
Qiejt e ngrysur pa lejlekë
Dhe shirat pa ylberë në mes.
Dhe thënia e vjetër e Heraklitit
Seç m’u kujtua sot për dreq:
“Të zgjuarit janë bashkë në botë,
Kurse të fjeturit janë veç”.
Në ç’ëndërr kemi rënë kaq keq,
Që dot s’po zgjohemi ne vallë ?…
Ca pika shiu ranë mbi qelq
Dhe unë për ty seç ndjeva mall.
ObserverKult
LEXO EDHE: ISMAIL KADARE: A I ËSHTË DASHUR LETËRSIA NJERËZIMIT?
A i është dashur letërsia botës? Ndoshta nuk do të kishim të drejtë ta bënim këtë pyetje që të kujtonim autorët e dobët të TV-it, kur përpiqen të gjallërojnë një bisedë shterpë, sikur pyetja të mos ishte bërë, ndërkaq, mijëra vjet më parë.
Dihet që ka pasur dy lobe të kundërta: pro dhe kundër letërsisë.
Letërsia, pra, ka lindur bashkë me një mohim, me një pengesë. Sado që në pamjen e parë të duket si e habitshme, po të mendohemi pak, do të vijmë në përfundimin se ky negacion i shkon letërsisë, madje fare natyrshëm.
Negacioni dhe letërsia janë të së njëjtës racë. Shkurt, më shumë se nga engjëlli, letërsia duket si e prirë nga djalli.
Tekstin e plotë e gjeni KETU
