Eduardo Galeano: Frika Globale
Ata që punojnë kanë frikë se mos humbasin punën.
Ata që s’punojnë kanë frikë se mos nuk gjejnë kurrë punë.
Kush nuk ka frikë nga uria, ka frikë nga ushqimi.
Shoferët kanë frikë të ecin në këmbë dhe këmbësorët kanë frikë se mos i shtypin.
Demokracia ka frikë të kujtojë dhe gjuha ka frikë të flasë.
Civilët kanë frikë nga ushtarakët, ushtarakët kanë frikë mos ngelen pa luftëra.
Është koha e frikës.
Frikë e gruas nga dhuna e burrit dhe frikë e burrit nga gruaja që s’ka frikë.
Frikë nga hajdutët, frikë nga policët.
Frikë nga dera pa çelës, nga koha pa orë, nga fëmija pa televizor, frikë nga nata pa hape për gjumë dhe frikë nga dita pa hape për t’u zgjuar.
Frikë nga turma, frikë nga vetmia, frikë nga ajo që shkoi dhe nga ajo që mund të vijë, frikë nga vdekja, frikë nga jeta…
Përktheu nga spanjishtja : Bajram Karabolli
ObserverKult
Lexo edhe:
EDUARDO GALEANO: JEMI TË DËNUAR TË VDESIM NGA URIA, FRIKA, NGA MËRZIA…
Nga Eduardo Galeano
Ecja është një rrezik dhe frymëmarrja është një heroizëm në qytetet e mëdha të botës me kokë poshtë. Kush nuk është rob i nevojës, është rob i frikës: disa nuk i zë gjumi nga ankthi për të pasur atë që s’kanë; të tjerët nuk i zë gjumi nga paniku se mos humbasin atë që kanë.
Bota e përmbysur na stërvit që ta shohim fqinjin tonë si një kërcënim dhe jo si një premtim, na ndrydh në vetmi dhe na ngushëllon me droga kimike dhe me miq kibernetikë. Jemi të dënuar të vdesim nga uria, apo nga frika, ose të vdesim nga mërzia, nëse nuk e shkurton jetën ndonjë plumb qorr…
Tekstin e plotë e gjeni KËTU
