Poezi t’Prishtinës, cikël poetik nga Eli Krasniqi
KTHIM NË PRISHTINË, DIMËR 2014
tashmë e din, pati trazira në qytet
në rrugë shiheshin gjurmët e qumshtit
bocat e hidrogjenit
pas gjashtëmbëdhjetë vjetsh
me thes bleva qepë
na hodhën gaz lotsjellës
ne u hodhëm letra toaleti dhe ngjyrë të kuqe
ndjehej ndryshe helmi i këtij pushteti
sytë djegnin më shumë
si malli për ty
besoj se e din
vera nuk ishte e fundit kohë që kalova me të
ndjehet shumë mirë tani
kaçurrelat po i rriten çdo ditë
të pabindura i dalin nga shamia
te thinjura kurreshtare
mjekët thonë tani është situatë adjuvante
me stinën tjetër përfundon
them dashuria po e shpëton
dashuria nuk na shpëtoi mu e ty
ne nuk e shpëtuem dashurinë
tashmë te dytë e dimë këtë
2014
KU E KAM SHPINË
nër borë në mahallën teme
u mshefë fëminija
lojnat ‘kullas’ e ‘mfsheftas’
trumcakët në ballkonin tem
ma kanë harru zanin
i shoh degët prrallore në fotografi
e mendoj, ku e kam shpinë?
2015
KTHIMI
kur ta kesh lëshu trollin nën kambë, kur kthehesh
gjethet do të jenë zvetnue, nuk t’i njohin hapat
nuk bien mbi ty, si qepallat pa ritëm kur gjinden para habisë
i hapë ngadalë valixhet, i palon dhimtat për së dyti
në dollapet e zemrës e kujtesës
malli qysh palohet, s’ka dollap për të
asnji raft nuk mbetë për atë që nji herë ka shku
vetja shpërbahet, copat mbesin kuturu
nuk hyjnë as në një valixhe.
2016
N’EMËN TË DASHNISË
më vret jeta këtu, dy duer në fyt
copë m’heqin prej trupi, me fjalë dashunie
në xhep mbahet barazia këtu
trumpeta që jehojnë për liri
me dy kambë ecë absurdi
me rroba të bukra e diskurs të majtë
jeta legjitimohet veç nën seksin e nji burri
ma kafshojnë jetën këtu, strehën ma rrënojnë
çdo ditë
n’emën të dashnisë
2017
NUK PËRKAS
unë nuk gjej strehën teme, turbullt udhve me lule të thame shtruet
hapat e mi varrë
shohin
dëgjoj zanet e fmijve, e pshertimat e grave e burrave
të ulun në stolat e jetëve të huja.
them s’dinë ma mirë.
nji copë trup e zemër ua kanë heqë dikur. tash u ndukin tjerve copa
për me mujt vetën me duru.
them nuk ndjejnë ma.
unë nuk gjej strehën teme këtu, kthjellt qiellit me yje terri shtruet
hapat e mi zvarrë
nuk përkasin
këtu
2017
LËKURA JEM
kjo asht lëkura jem, e hollë e verdhë
të tejdukshme e përjetoj unë. nuk më mbron
fare. asnjiherë. korbat bajnë strehë në poret e saj.
marrin frymë prej tyne.
aty strehohet edhe qyteti.
kulmet e rame të shtëpive, flamujt e grisun të kombit.
brenda enden gjallesa, edhe klysht e tronditun
të goditun, të vramë e të verbuem, ciatin brenda meje.
më shpërthen gjaku nganjiherë.
zemra e brishtë. eshnat e brishta. unazat e kurrizit,
si grila burgu, mbajnë turbinat e jetnave tjera.
lëkura jem asht e hollë e verdhë vezulluese.
burgosë dashnitë e vrame. e kur nganjiherë dalin,
qyteti jashtë i vret për se dyti. i fus brenda përsëri,
si kujtime që veniten. i njomi me gjakun tem për me mbijetu
edhe nji mëngjes pranvere, nën strehën tem lëkurë.
2017
KUR JAM NË PRISHTINË
sorrat përplasen në netë dëshprimesh
pendimesh e fajesh, gëzimesh shpresash të ngulfatuna që
gropave të këtii qyteti zbresin e pastaj
vdesin në flokët e mia
2017
FRIKA NË KËRTHIZË
natë e mshelun përbrenda heshtazi
hermetike
qentë krejt larg nuk lehin
thërrasin
kujtimet e mia të nji kohe të shkueme
por të afërt ku veç qentë rrugve mujshin
me ndejtë, me ecë e me lujtë
e qytetin me pasë për veti
na njerzit -e tjerë-
veç mrena mureve ulërinim
unë e vogël
e tana sy
si klysh që ciat
me frikën në kërthizë
2018
FISHEKZJARRET NË KËTË QYTET
janë krisma trishti që nxjerrin gulçimat
e atyne që dojnë nji copë jete me pak vezullimë,
lëshojnë xixa, për pak,
veç për pak me i habitë
ata që kredinë e pagujnë me lëkurë të rjepun prej eksploatimi,
janë pëlcitje formash e ngjyrash
që flakrojnë qiellin me
1 ton mashtrim,
helm
fishekzjarret në këtë qytet
i mbron pushteti, me helmeta, pendrekë,
parzmore anti-njerz të pa bindun
pushteti ruen festën e fitores
për rrenën e madhe për politikat mjedisore
që mbush shtretnit
në pavionin e kancerozve
fishekzjarret ne këtë qytet
lëshohen mbi ngrehinat e mykuna ‘të dijes’
nxijnë plisat grotesk të krenarisë kombtare
fshehin djersët e grave që derdhet në kofat
e pastrimit
fishekzjarret në këtë qytet
janë kambanë për orën që nuk ka ardhë.
2018
SA HERË KTHEHEM
po bjen borë në prishtinë,
të gjithë janë gëzu, mue mu lagën shputat
se çizmet e vjetra kanë ecë shumë këto vjet
tue kërku pranverat e fshehuna.
qyteti asht ba i bardhë, nuk më njeh ma,
në rrugë shoh të rinj tjerë
sikur na, mendojnë që revolucioni bahet
neve na u desht me i përbi revolucionet
me i marrë n’grykë së pari, me na i ndje vorbullat
e gjakut.
revolet e heshtuna. dashnitë e burgosuna.
ka do ditë që ndihem që jam plakë, e do ditë tjera çohem
si fëmi. mëngjese të çuditshme kur nër sy shoh vija.
vazhdoj hala me gjurmu të kalumen, nëpër arkiva,
nëpër rrëfime njerzish. ty nuk të gjej jashtë vetës.
brenda meje të kam shterrë.
paloj rrobat në kofera, prenotoj dhoma hotelesh,
udhëtime nëpër qytete, tu i ndjekë pasardhësit e skllevërve të zinj
më dhemb çdo pjesë e trupit për ta,
ma cfilitë shpirtin malli i tyne,
ndërkohë ‘mirësia’ e të bardhëve, më neveritë.
pastaj kthehem.
nuk më duron ky qytet,
më ban grumbull gjaku, më degdisë jashtë kufinjve,
në pritje, unë nxitoj me u kthy përsëri.
sa herë vij, borë bjen borë, shpirt.
2020
*Eli Krasniqi është antropologe, ligjëruese në Universitetin e Grazit. Shkruan kryesisht poezi dhe tregime të shkurta. Në vitin 2011, drama e saj ‘Citycide‘ u shpërblye me çmimin e dytë ‚Katerina Josipi‘ nga Teatri Kombëtar i Kosovës.
ObserverKult
Lexo edhe:
ELI KRASNIQI: ME DASHTË NUK ASHT ME PASË
PO T’ISHTE ZOTI FEMINIST
ASHT VRANËT SOT, SHPIRT!
S’MUJ ME UJITË MALLIN
