mbrenda zgorit të gjoksit
rroken për flokësh
thue n’fyt kapen
lidhun kambë e duer
kqyrin sytë njana-tjetrës me ia nxjerrë
fjalët
ndonjiherë t’pafajshme futin gishtat në gojë
pulëbardha mbi dete krrokatin e kjajnë lumtunije
kur mallit sosen n’vedi
heshtin
me zjerm kur t’ia marrin
bahen për ilaçe psikiatrie
pëlcasin zemra gurësh
shembin planete
me rrota hekuri shkelin idhnueshëm koka
ujin e shkrumojnë
përgjaken pajtohen
shpirt dhanë tue vallëzue n’ajri
ringjallen
sa herë dojnë burgut me dalë
me t’pa
lkurë trupit me t’u veshë
lulash me t’çelë
frymën tande m’e përbi
skuadrat e pushkatimit xajnë pritë
se asnji fjalë nuk asht e denjë
me ta përqafue bukurinë
kur ndonji merr guximin e përvidhet tymit e flakës
farfurinë e syve me ta puthë
ndihet me turp
o zot
t’pamunduna me bza
sa të vogla janë para teje
milingona para rrokaqjelltes
robnesha para shejtes
hiç janë
hiç
m’sa deri njitash
për aq e kurrë s’kanë me mujt
me t’i kallxue
t’pathanunat e dashnisë
ty qi m’je atdheu em
grue
ObserverKult
Lexo edhe:
