harruar prej kur prekur kishte rezen e pleqërisë
moti e kishin lënë sytë
të njohur e të panjohur i dallonte sipas mënyrës së tij
disa nga ngjyra e zërit
se si iu shkrihej në ujërat e përrenjve
plakave ua njihte penjtë e dredhur të mendimit
dikë e hetonte nga erë e tymit që i dilte kapakut të kresë
të tjerë nga rrapëllima mbetur pas e hapave që ia kthenin shpinën
si dyert e qelive kur mbyllen
bota e tij e padritë
ndezur një diell në gjoks
kur dilte në kopsht
mes lulesh
fëmijët i njihte nga aroma e lëkurës
strukur në gunën e vetmisë
asgjë nuk i kujtohej ndonjëherë
nuk njihte askënd
as veten
mollëzat e vyshkura të gishtërinjve
fytyrën kur ia preknin gruas
i lotonin
rrudhave të saj prej fiku të tharë
atëherë sytë
oh në çast sytë
i mbusheshin i mbusheshin
dritë
dhe dashurohej sërish
marrëzisht
në ato rrudha të bukura
ObserverKult
Lexo edhe:
