hukama e hënës bukurezë
zemrës së detit i shkakton ekstrasistola
stërkalat ujëkaltra këputen dallgësh
shkëmbit të pritjes me shpirt të gufuar
sipas ritualit të miliona vjetëve përplasen
thyhen copëtohen thërmohen
nga dhimbja e detit për hënën
qeniet e tyre të lotta
zjarrtas përkdhelen e shuhen nga duart prej dielli
të pashpirta lart ngjiten
lart mbi bedenat e hënës
symbyllura në paqen e parajstë prehen
shtrirë në sarkofagun kapakhapur të reve shilarëse
pastaj pas fjalës së dhënë
ringjallen në trajtë krishti
rigojnë
pika-pika malli kthehen
e bëhen lotë në sytë e detit
ah mos më besoni
por paska një dashuri të përjetshme
sall një
kjo e ujta
që asnjëherë nuk i soset zjarri.
ObserverKult
Lexo edhe:
