ç’faj t’paska rrezja e djellit
qi n’faqet e tua ngjyhet me t’kuqen e çelun t’kaçës
rritun me zor n’therrishta
e shiu ta paska inat
call se me rreptimë zhdyp qjell’s
e bjen mbi flokun tand prarue n’boj’ari
e pa t’dvet me gishta t’ujtë
kaçurrelat t’i kreh
po lugun e qaf’s s’mundet me ta lag’
pse m’turbullohesh
kur valës t’kfjelltë të drinit
t’bardhën e shkumës
ia nxin shkuma e vllaut të zi
e m’pikëllohesh
pse njata
bash si t’bijtë e adamit e evës
luftas jetën e çojnë
deri t’ dorëzohen dashnijet
e t’desin dallgvet t’detnavet
qysh nuk t’u dhimtën as yjet e nat’zezës kur u k’putën
e n’sytë e tu u shuen
e tash drita e njatyne syve prej zjermi
çergen e trupit t’em e kenjen krejt
po ma djeg
ç’mkat ba paska perëndija
pse hiç pa ia ‘da po e mallkon
mbasi boll mue m’ka mallkue
tue m’ lidhun shtashëpalëshokësh
për shtatin e shpirtin tand
shtat e shpirt m’i ka shitue
e kurrqysh s’po m’len as frymë me marr’
m’ka zanue
pa t’dasht ty e emja katile
ty pa t’dasht
moirë moj kaçë
