në mjesin e ftohun mushknijet
rana e lagshtë kurr’kullue
bukurijet dehun
puth kambët e tua t’zbathuna
e lumnueme kahdo e ke shkelun
mbrapa teje
pa ty
deti s’asht veçse nji zgor
bosh
qi zgjanohet me yrnek universi
mbasditës t’zhegitun
subullash uji t’kryposun tue pikun
shtrihesh e blertë në breg
me zemrën prej dritet
tallazet përplasin velat e shpirtit
të etuna thërmohen në miliona grimca
me t’i pushtue brigjet
çdo pore t’trupit
me trajtë sirene prej kapri
paçare
mbas teje
përudhet malli
call nji herë
njashtu të djelltë e të dallgtë
me t’tubue
tevona
fatlum me e kërkue
në fellsinat e pafund
vorrin t’em t’kaltër
në t’anin det
