sot isha te ora e prishur në lagjen kurrizi në prishtinë
qëndrova aty një copë herë
si para 20 e ca vjetësh
të prisja
të vije a të kaloje rastësisht
s’ka gjë edhe nëse nuk do t’më hidheshe në përqafim
të ecnim dorë për dorë në mes të sheshit
as nëse nuk do të ndaleshe kur të kaloje pranë meje
me shikimin kthyer në anën tjetër
do të më mjaftonte të të shihja
tinëz të ta thithja aromën e flokëve që do të lije pas
tevona e kuptova
nuk të kishte lënë mamaja të dilje
kishit mysafirë dhe të duhej t’i shërbeje me çaj të zi
ndoshta ishe harruar pas fëmijëve duke i bërë gati për në shkollë
ndoshta kishe vdekur
ashtu pahetueshëm si rinia jonë
qyteti u zbardh nga llambat e neonit
donte të më ngjante mua
me dritën e mallit në gjoks
ndriçova rrugët e terrta
për në askund
s’ka dert që nuk erdhe sot
nesër prapë do të jem aty
te ora e prishur
moirë
