Sikur në flatra zogjsh të bardhë të endej fjala
Në sqep të pëllumbit kumti
Dhe drita në sytë e të vetmuarit
Ngarkuar në trastën me libra
Të vjetër kohës që s’kthehet
Në parvaz të qelqeve
me botën mbi shpinë
Do të ishim kështu një mirazh
I dijes
Kokrizë rëre nën lëkurë të tingullit
Kur shkretimit njeriu i ndërton statuja
Dhe gra të mbështjella si kukulla
Mbetur në dhoma fëmijësh
I drejtojnë lutje qiellit
Ku lëvizin avionët…
Sikur në shtrat koralesh të prehej ëndrra
Në trup të perlës dhimbja e fikur
Në thellësi ujrash të errët
Detesh që botën ndajnë
N’kufij të së pamundurës
Dija
Do të zbriste në sytë e të trishtuarit
Si drita e flakës së kandelierës
Në udhëtim të pasosun’
Dhe gjuha nuk do të mjaftonte
Për të folur
