Dashnia jem asht e tepërt për ty –
të jep siklet –
gjak, poezi, foshnje,
e kuqja ka nevojë për atë telefonin
nga vendet e huaja,
e zeza ka nevojë për atë spërkatjen
në faqet
e zemrës tande të bardhë prej letre.
Ma me qef ishe kanë me ndonji çikë
që ka nevoja të zakonshme:
drekë, seks, dashni,
që s’asht kërkuese,
darkë, verë, shtrat,
aty këtu ndonji gojore
dhe nevoja që nuk janë kurrë
të kuqe si plagë të hapuna
por të akullta e të murrme
si ekrane televizive
në shtëpitë e vargume.
Oh dashnia jem,
edhe ato çikat e zakonshme
me nevoja të zakonshme
i lexojnë librat e mi.
Ato tregojnë se ndjehen
njajt si unë.
Ato tregojnë se gjuhën e zemrave të tyne
e transkriptoj unë.
Ato tregojnë se dhimbjen e tyne
të heshtun, të patregume,
në dritën e bardhë të gjuhës
e përkthej unë.
Oh dashnia jem,
s’ka dashni
që s’asht kërkuese.
Mund të hiqet si e freskët
derisa të vjen dhimta e parë,
derisa të vjen foshnja e parë,
që ulërinë nevojën e saj të mitur
drejt nji universi
që nuk e ftoj kurrë.
Dashnia që ti p’e kërkon
nuk mundet me u gjet
veçse në faqet e bardha
të librave me receta.
Ti je tu kërku gatim,
jo dashni,
gatim që pasohet me seks,
seks të zbehtë
që i flet veç karit,
dhe jo kaosit rënkues
të zemrës.
Përktheu: Vlora Konushevci
ObserverKult
