Ti m’hapesh mue
pak,
masnej t’kaplon tuta
e mbyllesh prapë,
vogëlush
që i tutet lëndimit,
nji gisht kambe i shkelun
n ‘terr,
nji premje e gishtit
n ‘letër.
Unë kujtoj se jam e lirë
prej frike,
e kapun, e braktisun
prej thirrjes
së Bakeve,
sirena jem
lidhë me
direkun tem,
të dy Circe
dhe derri i saj.
Por edhe unë
tutem:
E di jeta ku
çon.
Impulsi
me u bashku
me i rrëfy te tana
ndiqet
prej impulsit
me hjek dorë,
e dashnia —
dashnia e madhe —
duhet me vdekë,
për
me rilindë.
I vijmë
njani- tjetrit
kushtimisht,
si veteran
t’luftave tjera,
urdhër divorcet
në dorë
t’cilat kishim me i godit
deri t’lulëzojnë.
Por lulëzimi
nuk ka me i duru
goditjet tona.
I vijmë
njani tjetrit
me shpresë
në dorë —
me të vetmin send
që Pandora e mbajti
brenda kutisë
kur tana smundjet
e mjerimet e botës
ikën.
Përktheu: Vlora Konushevci
ObserverKult
