Nga Ernest Koliqi
Lâmtumir’! Kaloi prendvera,
muer me vete kângë e fletë;
u thá kopshti e gjethlat era
përtej prrojeve i ka tretë.
M’kan mbulue kujdese tjera
qyshse nisa t’njof, o Jetë;
s’m’ joshin mâ agime e ylbera:
tash Mysterin due me pvetë.
Due m’i a terun lott t’mjeruemit,
n’shgjeta due me i gjuejt’ t’praksuemit
n’shkam të Febos tue zân’ pritën.
T’rrzuemin due t’a çoj nga balta;
due m’u ngjit’ mbi maje t’nalta
me shtegtar’ qi kërkojn’ Dritën…
ObserverKult
====================
Lexo edhe:
Ernest Koliqi: Të jam lutë mos me m’u idhnue. E kam ndie…
E dashuna, kur e pa tue ardhë n’at orë të jashtzakonshme, u çudit e, madje, edhe u trêmb nji fije. Por ai e qetësoi me dy fjalë t’âmbla e me nji nênqeshje plot dashuní.
-Më ka dhimtë kryet e s’kam shkue në shkollë hiç sot mbasdite.
Ishte e para herë qi mungonte në detyrë.
Nusha e muer për dore, buzqeshun, tue i folë si nji kalamâni të vocërr.
-Mirë fort ke bâ qi ke ardhë. Afër Nushës sate tash po të kalon dhimba. Hajde! Jam tue punue me nânën në çardak…
Në çardakun e çelun kah lulishta amsime lulesh valaviteshin, freskuese.
Drandja ishte ndêjë mbi një shtroje për tokë, e po bânte do pê lâmsh.
-Më fal se s’po çohem-tha tue u përshëndetë me Dodën.
Nusha u ul kundruell për me mbajte shkulin. Pêni i ngjymë kërcet nëpër gishta të bardhë e të njomë të vajzës e u mblidhte tue u rrotullue me shpejtí në dorën e zeshkët e të thatë të grues.
Tekstin e plotë mund ta gjeni KËTU
ObserverKult
