Poezi nga Ervin Hatibi
(kujtime)
Hyrje.
pjesëmarrje vullnetare
e fytyrave nëpër
dekore qytetare
faqe që përtërihen
faqe vajzash, fasada dekadash
që përhihen në
fizarmonikime
kolibrore
ditaresh
të një
(dy, tre, katër, pesë…)
adoleshence
me afat të parashikuar skadence
Thirrore korridori.
Goca t’buk’ra të rinisë sime të parë
Për ju më hapen e më bien përduarsh
Freskoret kineze të enumeracionit
Me ju hapen e mbyllen afresket
Përgjithësisht bardhezi
Të arkivave të tranzicionit
“… Sonila Sopi u gjet e therur
Në Milano, në plehra e hedhur”
Gocat e buk’ra të rinisë sime të parë
Ju ishit pa e ditur dhe pa faj
Bija të luleve të San Françiskos oqeanike
Por shampot ju vinin nga Bullgaria
Fallco dhe ballkanike
Ju vetëm liri, liri kërkonit
Dhe mëshirë nga motorristët e palarë të Babrroit
Goca të mira të Tiranës së parë
Burrat tuaj janë reporterët italianë
E ju më dukeshit të gjitha të mira
Kure unë isha thjesht i pakrehur
Dhe nuk kam pasur kurrë Sida
Thjesht’ më pëlqenin legjendat dhe Stigma
Si kafshë shtëpijake, por e egërsuar
Ju vrojtoja
Përtej Bob Marlit bjond të flokëve të mia
Goca të mira, të njohura, të Tiranës së natës
Me zhargonin tuaj të zhdukur tashmë
Bashkë me baret efemere
Në jug t’Unazës
Bashkë me pseudonimet romantike të spaçatorëve të
Vjetër
Që në fakt e nxirrnin bukën
Me ndonjë zanat tjetër
Zhdukur zërat tuaj si mente në mitingun e opozitës
Që zgjaste sa besimi ndaj politikës
Zhdukur përfundimisht silueta juaj e mirë
Nëpër palestra
Ku sot fabrikojnë një tip femrash të tjera
(pak më të lehta)
Dalje.
Në zemër më vijnë
E mblidhen
Ta nxijnë
Kujtime të vjetra ëmbëlake
Me një kreshendo prej flake (kashte
Kujtime të gjalla privuar
Tashmë
Në detajet banale –
Mbetën veç frazat, gjestet teatrale
Ashtu siç ishin shkruar
(Nën rekuizitën e vjetëruar
Erëmonte djersa e aktorit të ri
Të dhjetë vitesh më parë)
Kujtime të gjalla qëruar
Nga detajet banale
Dhe mbetën simbole vetëm
Si kafka
Pas tretjes së lëkurës tullace
Dhe mishrave të lodhur të mimikës ne faqe
Kujtime që refuzoni shpejtësinë e dritës
Thellë perspektivës, brenda dritaresh të qytetit
Dritës
Tek i përshtaten rreth kurmit një ish-vajze
Që plaket jashtë meje (e re përbrenda
Ose e anasjellta
Kujtime, ju i përkisni më shumë errësirës
Ku marrin në heshtje format e veta
Gjallesa gjuhësore nga e djeshmja
(Përdhe, mbledhin në heshtje rrobat e veta)
ObserverKult
———————————–
Lexo edhe:
ERVIN HATIBI: KUSHTUAR KALAMAJVE QË E GDHIJNË NË KËMBËT E “PESËMBËDHJETËKATËSHIT”
Poezi nga Ervin Hatibi
Natës
Vezullojnë si peshq jetët tona
I diktojmë me avullin tek hov
Nga goja
Tek brof si gisht fëmije
Prej vrimës në çorap
I ftohti
Me tri pale dhëmballë
Shtrëngon duart e popullit si me prangë
I ftohti po ashtu mpiks e zbardh
vesën e errët mbi trotuar
Natën dimërore në qytete
Drita ka marrë yjet mbi vete
Si çuna të rinj nga provinca
E i punëson
Në shkronja tabelash me neon
Bar ”London”
Taverna “Blue Sky”,”Alfa Bank”
Hotel “Tirana International”
Shpejtësisë së dritës i kërcen përsipër
Anglisht
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
