Ne tani do ecim dalngadalë
n’atë vend ku ka veç qetësi,
ndofta ndodh në rrugë duke dalë,
të takoj katunde dhe vetmi.
Ju berioza, pyje dhe korie,
ju rrafshina rëre dhe ti dhé,
para jush, ku mjegull tutje bie,
mallin tim nuk mundem dot ta fsheh.
Ndofta desha unë në këtë jetë,
gjith’ ç’shoh e ç’duket, barabar;
botë shelgjesh që shpërndajnë degë
dhe rrëzohen ujrat si ar.
Shumë herë vetëm kam menduar,
shumë këngë munda t’i këndoj,
prapëseprapë, në botën e trishtuar
jam i lumtur që marr frymë e rroj.
Jam i lumtur që një grua putha
dhe mbi bar dikur u shtriva rrah,
egërsirat s’erdhën tek ne nga tufa
dhe njeri në qafë nuk na ra.
Unë e di, s’ka pyje të praruar,
zë nuk nxjerr as thekri, asnjë gjeth.
Për këtë në ëndërr duke shkuar,
gjithnjë ndjej diçka se më rrëqeth.
Di se vend të tillë s’ka patjetër,
shelgje s’ka t’artë krejt atje,
për këtë dhe njerëzit dua tepër,
që jetojnë me mua përmbi dhè.
Shqipëroi: Dhori Qiriazi
ObserverKult
——-
Lexo edhe:
