Poezi nga Faruk Šehić
Kur isha në Srebrenicë për herë të parë
Duke depërtuar nëpër ajër për shkak të lebetisë i dendur si xhelatinë
Ecja nëpër qytet që është zhvendosur nën dhe
Në të më shumë kishte qen endacakë sesa njerëz në rrugë
Gjithçka që shihja shndërrohej në diçka tjetër
Shtëpia këtu nuk është shtëpi si kudo tjetër
Rentieri i saj është vdekja
Flora për mua ishte diçka e huaj, edhepse ngado që shkoj së pari i njoh bimët
Ama gjithçka që shihja më tregonte se këtu kisha qenë goxha moti
Aq shumë fotografitë dhe imazhet televizive m’u kishin ngulitur në kujtesë
Forca e gravitetit ngadalëson hapat dhe gjuhën
Çdo vizitë në këtë qytet është e barabartë me pelegrinazh, sidomos kur je
në të për herë të parë, atëherë je i mahnitur dhe i pagojë
Me t’u kthyer në Sarajevë më është dashur të jepja gjak
Pulsi i natës të lodrojë në trup dhe që të pashisë dhimbjen
Mospajtimin midis forcës fizike dhe trishtimit të humbjes njerëzore, sall aty
e kam kuptuar
Kur isha në Srebrenicë
Një herë pata shkuar nga drejtimi i kundërt, nga Beogradi
Më pat kapur një sulm alergjik në fillim të rrugës
Dhe një frikë paniku se do të vdisja nga zënia e frymës
Pastaj natën shëtisja rrugëve të Srebrenicës i shëruar
U ktheva në shtëpi në zemrën më të zezë të errësirës
Përgjatë bahçes së Mësuesit dhe Reuf Selmanagiqit të Ziut
Dritaret ishin pasqyra të errëta
Nga oxhaku shpërthen vetmia në vend të litarit të tymit
Këtu mbizotëron një heshjte e tmerrshme, elementi i pestë, gjuha e
atyre që nuk janë më
Shtëpitë i kam imagjinuar si qenie të gjalla
Që në kokën time këtë hapësirë ta popullëzoj me jetë
Përroi gurgullonte midis vendbanimeve të errëta
Në anën tjetër të perdes errësira lëshonte miceliet e veta
Shkëlqenin si argjend shpirtrat e të vdekurve
Shtëpitë pa fasadë të vringëlluara thellë në natë
Shkallët e betonit në të cilat një mace ishte kruspullosur – rrokë e
ngrohtë gëzofi
Dhe një ftua i lënë në shkallë për t’u pjekur
Shëtitja gjatë natës në Srebrenicë më mbush me shpresë
Më afron te yjet e shpëtimit
Dhe ia kthen dinjitenin qenies sime
Kur isha në Srebrenicë
E ndieja rrëmujën kolosale të kozmosit pa zot
Peshën e trupit tim, të cilin, këtu, thuajse e bartja sipas dënimit
Po, ndjenja e fajit është ajri që e thithim
Asnjë poezi për Srebrenicën kurrë nuk do të arrijë fundin e vet
Trishtim i pafund është muzika e saj
Trashëgimi e shpirtrave tanë
2013
Përktheu: Fadil BAJRAJ
ObserverKult
Lexo edhe:
FOTO: “SREBRENICA. KU JANË BURRAT, VËLLEZËRIT DHE BIJTË TANË?”
Më 11 korrik 1995, gati në përfundim të luftës, ushtarët serbo-boshnjakë sulmuan njërin nga vendet i cili ishte përcaktuar si “strehë e sigurt” nga OKB-ja. Ushtarët serbo-boshnjakë mblodhën burra të moshës ushtarake, ku përfshiheshin djem të ri dhe burra të moshuar.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
