Fatmir Sulejmani
Ti s’ikën dot prej meje NANË. Ti je shpirti im, unë jam shpirti Yt.
Ti je Ajo që nuk mund të jetë askush tjetër. Je drita e syve, bota, fryma dhe rrota e jetës, ylli prijës, pjesa dritë e universit.
Ti je dashuria që vazhdon, malli që zhurit, dhembja që s’pakohet, ëndrra që nuk soset, kujtimi që nuk tretet, kandili që nuk shymet, lindja dhe shkëlqimi diellor, kuptimi i të qenmit. Ti je gjithësia ime.
Ti je Ajo që ishte, Ajo që është, Ajo që do të jetë përjetesisht, pambarimisht, pafundësisht. Ti je përlindja e përhershme.
Ti je engjëlli mbrojtës, vitorja e shtepisë, kulmi i votrës, oxhaku që tymon, sofra me njerëz, zëri mjaltë i foshnjës, ninulla që rrit jetën.
Ti je muza e hapit tim – burim drite, rreze shprese, vesë lulesh, cicërimë zogjsh… Ti je ajri, uji dhe buka e jetës.
Ti je dora e zgjatur e Krijuesit, perkëdhelja kuptimplote e Tij, pranvera e përhershme, porta e hapur, prehëri i ngrohtë, gjiri që mëkon, melhemi për plagë… Ti je dhembshuria dhe mëshira e Zotit.
Ti je zjarr i ndezur shpirti – dashuria e pakusht, mirësia pa kufij, borxhi që nuk kthehet, loti që përvëlon, malli që terr. Ti je shtojzovalle prej vërteti.
Ti je simbol universi – toke, deti, qielli e parajse, metaforë ardhjesh dhe ikjesh në përjetësi. Ti je gjuha, gjaku, fryma dhe palca e ashtit tim.
Ti je blerimi pranveror, qetësia dhe paqa hyjnore, puhia që ledhaton petalet e shpirtit, bebza e syrit. Ti je shtegu diellor i jetës.
Ti je fjala e parë dhe e fundit, gjuha më e kuptueshme, shikimi më domethënës, udha më e hapur, streha më e sigurt, shtrati më i ngrohtë, përqafimi më i ëmbël, loti më bilur, urata më e përshpirtshme. Ti je tempull parajse.
Ti je pranvera me lule, vera e bukës së pjekur, vjeshta e hambarëve të mbushur. Ti je borëbardha e gjithë fëmijërive të mia.
Ti je biblioteka me libra pa fund. Ti je margaritari që ia mësojmë vleren mirëfilli ateherë kur s’e kemi.
Ti je Ajo që thoje: Njeriu pa marre mos rroftë! Kur të rrëzohesh ngrihu vetë! Duaji miqtë si veten tënde!…
Ti je rapsodja e Urës së detit…, baladës për besën e dhënë, këngë-vajit të nizamit… Ti je mëmëdheu i muzës dhe frymës sime të lirë.
Ti je princesha, mbretëresha, hyjnesha të cilës i përulem.
Ti je emri i parë që thirra, emri i mbramë që dua të thirr.
Ti je e dashura, e madhja, e shenjta, e vetmja, e kudondodhshmja, e paharrueshmja…
Ti je Ajo që lind dhe nuk vdes kurrë.
Ti je NANA ime./ ObserverKult
Lexo edhe:
