Ah, sikur të isha mbi buzët e tua,
aty te bora e dhëmbëve të tu
do të doja të shuhesha.
Brenda në gjoksin tënd, doja të rrija
dhe në gjakun tënd le të shkrihesha.
Aty, në flokët e tu të artë
përjetësisht do të doja të flija.
Le të bëhej zemra jote e artë
varr i dhimbjeve të mia.
Mishi im qoftë mishi yt
dhe balli yt imi le të jetë.
Sa do doja që tërë shpirti im
në trupin tënd delikat të hyjë,
dhe unë mendimi yt të jem,
fustani yt i bardhë u bëfsha unë.
Dhe pastaj me mua u dashurofsh
me një pasion aq të fortë
sa të tretesh duke më kërkuar,
ama kurrë s’do më gjesh dot.
Të endesh duke klithur emrin tim
deri në buzëmbrëmje vonë,
duke pyetur burimin për mua,
brengat duke pirë gjithë trishtim,
brengat që dikur rrugës ke lënë,
kur zemrën time doje me dëshirim.
Atëherë unë brenda teje do të hyj
në trupin tënd të brishtë dhe ëmbëlak,
unë duke u bërë ti, moj vajzë,
brenda teje duke ndenjur përherë,
ndërsa ti më kot do të më kërkosh
nga Lindja gjer në Perëndim,
gjersa flaka e zymtë e vdekjes
do të na djeg…
Oh, ç’trishtim!
Shqipëroi: Bajram Karabolli
ObserverKult
*Titulli i origjinalit: “Madrigal i zjarrtë”
Lexo edhe:
