Nga Viktor Hygo
“Ai ra në ndenjëse, ajo pranë tij. Fjalë më s’kishte. Yjet kishin filluar të shkëlqenin. Si ndodhte që zogjët këndonin, bora shkrihej, trëndafilat hapeshin, Maji lulëzonte, që agimet zbardhin prapa drunjëve të zi mbi majën e malit që po dridhej? Një puthje, dhe kjo ishte e gjitha.
Të dy u trembën, dhe në errësirë e shikuan njëri – tjetrin me sytë briliant.
Ata nuk e ndjenin as natën e freskët e as gurin e ftohtë, as tokën e njomë e as barin e lagur; ata e shikonin njëri-tjetrin dhe zemrat e tyre ishin përplot mendime. Duart i kishin shtrënguar pa e vënë re as vetë.
Ajo nuk e pyeti atë; madje as nuk e mendoi se ku dhe si ia kishte bërë ai që të futej brenda kopshtit. Asaj i dukej shumë e natyrshme që ai duhej të ishte aty.
Kohë pas kohe, gjuri i Mariusit e prekte atë të Kozetës. Një prekje që trondiste. Ndonjëherë, Kozeta e belbëzonte ndonjë fjalë. Shpirti i dridhej në buzët e saj sikur vesa e njomë mbi një fletë luleje.
Dalëngadalë ata filluan të flasin. Mbingarkesa arriti të heshtë. Mbi kokat e tyre, nata ishte gjakftohtë dhe e lavdishme. Këto dy krijesa, të pastërta si shpirta, i treguan gjithçka njëri-tjetrit; ëndërrat e tyre, furin dhe eksitimet, monstrat, treguan se si e kishin adhuruar nga larg njëri-tjetrin, se si ishin përgjëruar për njëri-tjetrin dhe si ishin dëshpëruar kur nuk e kishin parë njëri – tjetrin. Ata i besonin njëri – tjetrit në një intimitet ideali.
Ata i treguan njëri – tjetrit, me një besim të sinqertë në iluzionet e tyre, gjithë atë dashuri, rini dhe mbetjet e fëmijërisë së tyre që e sillnin ndërmend…”
ObserverKult
Lexo edhe:
