Nga Albert Vataj
Franz Kafka në “Letra Felices”, në një qasje për të arsyetuar insistimin e njerëzve për të shndërruar dikë në atë çfarë ata duan, dhe nga ana tjetër të vetë individëve për të treguar mbi pamundësinë për t’iu bindur kësaj dhune që kërkon atyre të jenë çfarë nuk mund të jenë, shkruan se:
“Duhet t’i marrësh njerëzit ashtu siç janë ose t’i lësh ashtu siç janë. Nuk është e mundur t’i ndryshosh, vetëm mund të prishësh ekuilibrin e tyre”, tha Kafka, çka lë të nënkuptohet se kjo prirje është me pasoja kërcënuese për integritetin fizik dhe psikologjik të individit.
Duke vijuar Kafka shkruan se “Një qenie njerëzore, në fund të fundit, nuk përbëhet nga pjesë unike, nga të cilat një e vetme copë mund të hiqet dhe të zëvendësohet me diçka tjetër.
Përkundrazi ajo është një e tërë dhe nëse e tërheq njërin skaj të saj, tjetrën, ju pëlqen apo jo, fillon të tkurret… jo tamam në një përpjekje për të bërë qëndresë në mbrojtje të vetvetes, se sa në dëshmimin e të vërtetës, se ata nuk mund edhe nëse duan të jenë sipas një domosdoshmërie për të qenë çfarë dikush priret të kërkojë te dikush që ai të jetë”.
ObserverKult
Lexo edhe:
PRISHTINA BËHET ME REVISTË KULTURORE
Këtë të shtunë do të promovohet revista e parë kulturore institucionale në Prishtinë e cila do të quhet “Prishtinart”.
Kështu ka njoftuar kryetari i Komunës së Prishtinës, Përparim Rama, përmes një postimi në rrjetet sociale, derisa ka theksuar se kjo revistë kulturore është një botim i shtypur prej 200 faqesh e cila sjellë në dritë pasurinë dhe diversitetin e botës kulturore të kryeqytetit.
“Në faqet e kësaj reviste, do të gjeni artikuj, intervista me ikonat e Prishtinës dhe recensione të ngjeshura me pasion dhe njohuri, të shkruara nga disa prej mendjeve më të ndritura në fushën tonë kulturore. Në revistën kulturore të kryeqytetit, do të mësoni shumëçka për Prishtinën tonë”, ka njoftuar Rama.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
IRMA KURTI: PUTHJA E FUNDIT
Poezi nga Irma Kurti
Ti nuk do që t’na braktisësh,
në sytë e tu rrjedh një lot.
Ke dashuri pafund për jetën,
por midis nesh s’të mbajmë dot!
Po ikën, po shuhesh ngadalë,
gjithë lutjet e mia shkuan kot!
Zoti po të rrëmben prej nesh,
nuk kam më kujt t’i besoj.
Ky lotth, që ta fshij me dorë
përpara se të mbërrish atje,
mban gjithë dashurinë tënde
për ne të tria, vetëm për ne.
“Nënë, shpirt!”, pëshpëritim,
por ti po tretesh ngadalë.
S’çel dot as sytë, s’na dëgjon,
dhe kjo është hera e parë…
Veç buzët e tua në një puthje
i mbledh kur të vijmë pranë.
Sa ndjenjë ke brenda teje,
as vdekja s’mundet ta marrë!
Puthja më e ngrohtë, e pafaj,
ndonëse po largohesh nga ne.
E fundit… kujtim i dridhshëm
përpara se të mbërrish atje.
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
