Ngado që sillem, pikëllimi është aty te porta
Dhe prapëson shpirtrat.
Te dritarja një shi i huaj, i verbër, pa zhurmë.
Mbase janë shirat që kanë rënë dikur,
Mbase janë kufomat e shirave:
Çdo gjë është e trishtuar sonte.
*Titulli i origjinalit: “Kthehu”
LEXO EDHE:
FREDERIK RRESHPJA: TANI E TUTJE SHIRAT DO TË JENË LOTËT E MI…
Që fëmijë e kam kuptuar se kisha lindur
I mallkuar me art.
Gjërat i shihja ndryshe:
Nëpër shirat e vdekur
Peshqit fluturonin drejt çerdheve te yjet.
Në vend të borës binin zogj në çdo dru.
Era si ketër brente degët.
Qante mbi mua nëna, shëmëria ime. Ave nëna ime!
Mos e pastë njeri këtë fat!
Kam dashuruar një Afërditë në Olimpin e trëndafilave,
Pastaj erdhe ti tërë ikje.
Më vonë vije vetëm nëpër ëndrra si perënditë ilire.
Kështu iku edhe rinia, filigrani i djalërisë,
I mallkuar me art.
Mos e pastë njeri këtë fat!
Tani që po vdes ëndërroj vetëm një kryq te koka
Dhe të harrohem se nuk dua që edhe pas vdekjes
Të më ndjekë mallkimi i artit.
Mos e pastë njeri këtë fat!
Por, kur të vdes, portreti im ka për t’u shfaqur nëpër gjethe ,
Se unë kam patur miqësi me çdo dru.
Në stinën kur bien gjethet
Do të bien edhe sytë e mi.
Tani e tutje shirat do të jenë lotët e mi.
Mos e pastë njeri këtë fat!
*Titulli i origjinalit: “Testament”
