Poezi nga Frederiko Garsia Lorka
Dhe unë e çova në lumë
duke e kujtuar vajzë,
por ajo kishte burrë.
Ish nata e Santiagos
dhe ish si detyrë, pothuaj,
u shuan fenerët
dhe u ndezën bulkthit.
Qosheve më të humbura
preka gjinjtë e saj të fjetur,
dhe befas m’u hapën
si degë zymbyli.
Amidoni i fustanit të saj
kumbonte në veshët e mi,
si një copë mëndafshi
e shqyer nga dhjetëra thika.
Pa dritë të argjendtë në maja
pemët janë rritur,
dhe një horizont prej qensh
leh lumit larg, leh tutje, përtej.
Me të përshkuar ferrat,
xungthet dhe gjembat,
nën kaçubet e flokëve të saj
bëra unë një vrimë në baltë.
Hoqa kravatën time.
Ajo hoqi fustanin e saj.
Unë hoqa rripin dhe revolen.
Ajo katër jelekët e saj.
As livandat as guaskat
S’kanë lëkurë aq të lëmuar.
As kristalet në dritën e hënës
nuk shkëlqejnë me kaq dritë.
Kofshët e saj më rrëshqisnin
si peshq të beftë,
gjysma plot prush,
gjysma plot me të ftohtë.
Kalërova atë natë
shtegun më të mirë,
mbi një mëze me margaritarë
pa frena e pa yzengji.
Si burrë nuk dua të them ato
që më tha ajo.
Drita e arsyes
më bën tepër prudent.
I ndotur me puthje dhe rërë,
e mora larg lumit tutje, përtej.
Ndesheshin me erën,
shpatat e lilakët.
Veprova siç jam,
Si cigan i vërtetë.
I dhurova një shportë sateni
të madhe ngjyrë kashte
dhe s’desha të dashurohem me të,
duke pasur burrin e saj
ajo më tha se ishte vajzë
kur unë po e çoja në lumë ndërkaq.
Në shqip: Faslli Haliti
ObserverKult
Lexo edhe:
