Poezi nga Gerhard Pregapuca
E qetë, ti fle engjëlli im,
Më bën të ndjehem xheloz,
Me gjumin, je dashuruar kaq ëmbël,
Ç’të bëj kur shpirti mu merakos?!
Të shikoj, e të ngopur s’kam
Të puth, ti dorën mbi mua e vë,
(Më fal, të shqetësova..?)
S’më erdhi keq!
Kastile e bëra, po hë!
Fli bukuroshja ime,
Ashtu paqësore siç je!
E në mëngjes, kur të zgjohesh,
Lërmë mua edhe pak të fle!
Se natën, siç të thash’ nuk pata gjumë,
Po të shikoja ty,
Xheloz e i merakosur për ëndrrat që sheh,
I etur, për ato dy sy!
Që nga qepallat jan’ mbuluar,
E shkëlqimin dot s’ja shoh,
Nga puthja i hap ashtu si përgjumësh,
E thua se më do!
Dhe i kënaqur,
Në jastëk kokën vendos,
(E ngadal mbyll sytë dhe unë)
I qetë jam tashmë, e ëmbla ime,
I lumtur, se të dua shumë!
ObserverKult
Lexo edhe:
GERHARD PREGAPUCA: E MALLKUMJA PREJ BUKURISË, IZABEL!
Izabel’!
E mallkumja prej bukuris’ s’vet Izabel.
Me gjinjtë kryeneç, belin e hollë
e vithet përpjetë,
se…. kaq t’duken. E mallkumja Izabel’!
M’fal!
Nuk u prezantum…
Jam ai djali me shpatull të ramê,
që ecte pak çalë.
E nga e ecuna pak çalë,
pati fatin e trishtë me u përplas’ n’shpatull me ty,
E për fatin e trishtë t’shoh përtej gjoksit
tand t’ngritun e kryeneç e të nigjoj zanin,
kur përsipër more “fajin” tem për mëshirë.
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU
