Kokrrat e bardha dhe kristalore të sheqerit mbushin tavllën e qelqtë. Një vizëllimë e qumësht krijohet prej qelqit nga disa rreze të vona dite që vijnë përmes dritares me perde të rënda e me gjithfarë qëndismash. I kishte shikuar qëndismat një kohë të gjatë. Çuditej me nervat e atyre nuseve. Atij i pëlqente t’i përfytyronte ato duar të buta. Ishte vetëm. Posa kishte ardhur nga puna, nga ajo zyra plot aromë letrash e lagështie, nga ai vend që kishte filluar ta urrente. Edhe atje ishte i vetëm. Vogëlsinë bajate e të ftohtë, nganjëherë të trishtueshme të zyrës e thyente vetëm një njeri. Nganjëherë vinte sekretarja e shefit, por ajo ia lëshonte sytë sa për të thënë, duke ia kërkuar përgjigjen për ndonjë pyetje juridike që i bënte. Me sy të turbullt e shpërfillës priste. Ai mërzitej që ajo ia vërente vetëm vijat e ftohta të fytyrës. E pse të ftohta, e kishte pyetur ai njëherë kur ajo i kishte thënë se ai i kishte vijat e fytyrës të ftohta. Nuk po them të shëmtuara, ishte munduar ajo t’i zbuste fjalët e veta. Je shumë serioz. Pasqyra e vendosur në murin verior të zyrës ishte mbushur me fytyrën e tij thatike atë pasdite të vranët e të lagur me shi.
U mundua të mos mendonte më për të. Në të vërtetë nuk e donte shumë. Mjaftonte për të që ta zaptonte për ndonjë ditë. Kujtonte se ishte lehtë si me ato të rrugës. Së pari herë e kishte ndier dhimbjen e dashurisë dhe largimin e femrës. Për të femrat kishin qenë afër, të kapshme, të pagueshme. Lëri këto, i tha vetes. Çka po ta ndien. E ndjeu se arroganca e tij nuk ishte e fortë, kishte filluar ta tradhtonte. E kapi telefonin për ta thirrur dikë, por e lëshoi shpejt në vend. Ngjyra e tij e çelët nuk e bëri fare me qejf. Lëshoi televizorin. Asgjë. Nuk e shikonte, ngase mendja e tij ishte tjetërkund. Vetëm ngjyra të një filmi që përziheshin si në kazan ia preknin lagështinë e mugët të syve. U ngrit dhe i vendosi gjygymat e çajit mbi pllakën e shporetit, por harroi ta lëshonte. U shtri dhe qëndroi dhjetë minuta. U ngrit. Kur e pa se çfarë kishte bërë i shtrëngoi dhëmbët, por nuk e goditi shporetin nga tërbimi. Shau disa herë dhe e lëshoi pullën duke e rrotulluar në të djathtë. E shikoi se a iu ndez drita e kuqe. Po!
Sidomos i pëlqenin flokët e saj të verdha. Natyrisht të lyera, por të bukura. U mundua të hiqte mendimet nga ajo. Por, qenia e saj formohej nga mjegulla trunore dhe i dilte përpara. Sytë i kishte mbyllur. Mjegulla ia qartësonte nganjëherë figurën e saj, por kur mundohej që ta përfytyronte lakuriq, ajo e mbulonte, e fshihte. Ky e ndiqte, përpiqej ta zinte, por kot. Tërbohej. Dëshironte ta kapte e ta shtrëngonte me sa fuqi kishte, ta dhunonte.. i hapi sytë. E hetoi se kishte fjetur pak. U kujtua për çastet e fundit të kllapisë. Ëndërr e poshtër, mendoi, por e hetoi se u josh nga ideja e … jo kurrë, tha me vete… kurrë më… e kishte bërë njëherë dhe nuk dëshironte ta dhunonte edhe një femër. Harro, i tha vetes tërë hidhërim. Fat kishte pasur që nuk ishte marrë vesh ajo punë. Ajo vasha ishte e re dhe me të vërtetë ishte frikësuar nga kërcënimet e tij. Është martuar, a jo, pyeti me vete. Po ç’po të intereson!?
Dëgjoi vlimin e ujit. U ngrit shpejt. Iu duk se u lehtësua. Një disponim i marrë i erdhi në trup e tru. E hapi dollapin e gotave. Një gotë e vogël, e pastër, ia tërhoqi vëmendjen. Gishtat e hollë e të verdhë nga pagjakësia e shtrënguan gotën. E vendosi në tavolinë. E mbushi çaj. Aroma e tij i arriti në hundë. Disponimi iu shtua edhe më shumë. O s’ka se ku ikë, e poshtra! Mendon ajo se shkaku i vijave të fytyrës të më largohet. E thithi një vrushkull të madh fryme, e cila desh ia shpërtheu mushkëritë. Kështu e kishte zakon kur bënte hesape. Çaji kishte filluar t’i ftohej. E tërhoqi tavllën e sheqerit ngadalë. Ajo bëri një zhurmë gërrithëse. Një vijë si vrragë e la pas në tavolinën e kaftë të drurit. E futi lugën nja tri-katër herë në sheqer dhe e mbushi gotën. E ëmbëlsoi pak si tepër. Ufa, tha. Mirëpo, nuk e derdhi. Kishte dëgjuar në fëmijëri se nuk duhet të derdhet çaji edhe nëse është shumë i ëmbël. E sikur të jetë i njelmët, kishte pyetur ky naivisht. Rri more kastravec, i kishte bërtitur babai. Qysh çajit kripë? Gomar! U mundua t’i hiqte mendtë nga babai. Kishte vdekur dhe ia kishte lënë këtë banesë. Edhe nëna i kishte vdekur mbasandej. Motrat i ishin martuar. Kishte mbetur vetëm. Më mirë, mendoi, ndonëse e ndiente therrjen e keqe të vetmisë.
E piu gjysmën e çajit të ëmbëlsuar së tepërmi kur e hetoi se një kokërr e zezë qëndronte mu në maje të grumbullit të bardhë të sheqerit të tavllës. Ishte një kokërr e zezë dhe e vizëllueshme. Iu duk se po ia pickonte nervat e pjesës së përparme të kokës. E nxori lugën nga gota dhe e hoqi atë kokërr që andej. Por, kur pas pak çastesh e shikoi sheqerin, kokrra e zezë u shfaq prapë. Ah, ai shitësi i dreqit, he nënën… edhe e kam paralajmëruar se duhet të ma japë sheqerin e mirë. E hoqi prapë kokrrën e zezë. U ngrit dhe e hapi dollapin ku e linte kutinë e rrumbullakët me sheqer. I pastër, kristal, asnjë kokërr e zezë. Kushedi nga kanë ardhur ato të dyja, tha me zë dhe shau edhe nja tri-katër herë.
E ndjeu prapë therrjen e vetmisë. Filloi ta humbte qejfin. Krijesa e quajtur sekretare e shefit i ishte ngulur keq në kokë. Por, u mundua t’i mblidhte krejt fuqitë për të menduar për diçka tjetër. Mirëpo, kur shikoi në tavllë, prapë kokrra e zezë! Heu, dhe kësaj radhe shau fort. Nuk e goditi tavllën, siç i urdhëroi një vlug i vrullshëm nervoze. E lagu majën e gishtit tregues dhe e preku në sheqer. Kokrra e zezë u kap. Vizëllonte trishtueshëm. Ai madje u frikësua nga kjo vizëllimë.
U ngrit dhe i lau duart. Po të mos ishte ajo kokërr e zezë do ta lëpinte gishtin me kënaqësi, siç bënte në fëmijëri kur vidhte sheqer në dollapin e nënës. Njëherë e kishte zënë babai dhe ia kishte dhënë nja dy shpulla të djegsta. Shija e ëmbël e sheqerit ishte përzier me shijen e njelmët të lotëve. E urrente të atin. Nga ai i kam trashëguar këto vija të ftohta që po më pengojnë aq shumë për ta zaptuar atë… shyqyr që e kam trashëguar bile ngjyrën e bardhë të lëkurës nga nëna se kushedi se si do të isha dukur. Sikur të kisha trashëguar ngjyrën e zeshkët të tij… përtypte hamendje me vete.
Kur u kthye për ta pirë çajin e pa prapë kokrrën e zezë në mes të grumbullit të sheqerit. Iu duk se minj të tërbimit i kishin hipur mbi kokë dhe po ia hanin trurin. Një tenxhere e palarë e mbrëmshme, e lënë mbi tavolinë, në të cilën i kishte zier disa makarona për ibret, u kap me dorën e tij të djathtë dhe e goditi tavllën e sheqerit me sa fuqi që kishte. Dy kokrra sheqer iu ndalën në buzë, por ëmbëlsia e tyre u tret shpejt në helmin e hidhët që kishte krijuar tërbimi dhe vetmia. E goditi edhe gotën e çajit. Një spirrë ia shpoi veshin e majtë. Pika e kuqe e gjakut u ngjiz menjëherë. U ul. E lëshoi prapë televizorin. Asgjë. I uli sytë dhe e shikoi tavolinën. Kokrrat e bardha ishin shpërndarë në sipërfaqen e kaftë. Kokrra e zezë nuk ishte askund. E vrava, mendoi. Tërbimi tashmë kishte filluar t’i fashitej. E ndali televizorin. Ngjyrat e thekshme të një emisioni për fëmijë u zëvendësuan nga një zezëtirë e lagët e ekranit të televizorit. Si sy i verbër, mendoi. Por, jo, ishte gënjyer! Nuk ishte më ekrani! Kokrra e zezë ishte zmadhuar dhe ishte bërë sa ekrani. Ai e rroku prapë tenxheren. Aroma e makaronave të mbrëmshëm e neveriti edhe më shumë. E gjuajti dhe ia qëlloi mu në mes të ekranit. Nga eksplodimi e pësoi veshi i djathtë i tij. Rridhte shumë gjak. Por, ai nuk e ndiente. Ishte tërbuar fare. Mirëpo, edhe kishte filluar të frikësohej sepse kokrra e zezë, pas eksplodimit, kishte filluar të zmadhohej. E kishte zënë njëherë qoshkun e dhomës së hallakatur të ndejës dhe vazhdonte drejt tij. E shikoi derën. U ngrit për të ikur, por minjtë e tërbimit nuk e lejonin. Vendosi të luftojë. Por, me kë…?; me kokrrën e zezë që rritej e rritej! Për fat i cingëroi telefoni. E thirri një shok. Kokrra u tërhoq. Me atë shokun kishin për të bërë një biznes. A, sikur ta dijë ajo, foli me vete. Ah, e poshtra, tha me zë. Veç sa ta zë!
2006
(Ky tregim ka marrë Çmimin e parë në “Konkursin letrar 2006” për tregimin më të mirë të vitit, ndarë nga Biblioteka Ndërkomunale “Hivzi Sylejmani”, Prishtinë. Tregimi është zanafilla e romanit “Në Klubin e të shëmtuarve”, të Gëzim Aliut, fitues i Çmimit Letrar Kombëtar për vitin 2009, për veprën më të mirë në prozë, ndarë nga Ministria e Kulturës e Kosovës. “Kokrra e zezë” është përfshirë edhe në librin e tij me tregime “Libri i fundit”, 2012 ).
ObserverKult
