Hajnrih Hajne: Nënës sime

Poezi nga Hajne

Në çmenduri e sipër, të të braktisja doja
e gjer në fund të botës, i vetëm unë të shkoja
të shihja unë në të, dashurinë a do ta gjeja,
e fort me adhurim atë ta përqafoja.

Dhe e kërkova dashurinë unë në çdo rrugë
e në çdo derë për të unë zgjata duart,
e lypja dashurinë unë si monedhë,
por s’mora veç urrejtjen e hutuar.

Dhe renda unë gjithkund pas dashurisë,
pas dashurisë që kurrë unë nuk e gjeta
dhe i sëmurë e i pashpresë, përsëri për në shtëpi u ktheva

dhe ja, drejt meje erdhe ti,
dhe diçka shndriste fort në sytë e tu,
kjo ish e ëmbla, shumëkërkuar dashuri.

Përktheu: Juliana Vogli

——————————–

LEXO EDHE:

Hajnrih Hajne: Letra që ti shkruan

lexo edhe:

ILIRIAN ZHUPA: NATËN TË SHOH, DITËN S’TË NJOH

Ilirian Zhupa hajne

Hap sytë dhe përballem me gjërat e thjeshta,
Nga dimri te vera, nga pranvera te vjeshta.
Vetëm katër stinë ku vërtitet gjithë jeta.

Katër cingla ku është ngritur gracka,
Me të fshehta të turbullta e imazhe të pastra,
Brenda thesit të ajërt të horizonteve të kaltra.

Qiell pa fund e pa anë,
Ç’bën vallë mbi ne?
Që natën ndez zjarre
E ditën i fsheh.

————————–

Lexo edhe:

Ilirian Zhupa: Jemi larguar tepër e jemi të bërë të vjetër!