Tue u katrithë shtresave jokoshiente
të ni bote që s’e njohim
s’mbaj mend nëse ia kisha gjetê këpucën njasaj
Princeshes sonë nga libri i përrallave
Apo thjesht isha ni lypës që ushqen pllumat n’shesh
Në botën e njerëzve të çuet
që me natë në meshë vajnë
Kish ndodhë ni mrekulli e vogël
Unë ende në ni Planet të fshehun
brenda tokës mungojsha
si ni notë e zbritun për ni gjysëm shkallë
në Mass in B-minor
zgjatsha qafen si trase asfalti
me pluhun t’verdhë tullug
Që teposhtë Veternikut i bie e hyn në Dardani
E sytë i nissha si dy kitrra që luejn
nga lisi në lis me e pa gëzimin e dikujt
që pramë ka fjetë me aromën e vargjeve
tue fluturue si re të bukura prilli!
Ia preksha me dorë flokët e lagun natës
apo ishte bari me vesë i mjesit
iphone x me dritare shkallmue
më shtyu dorën me ni vibrim të ftohtë
e pashë me sy
Jacques Brel: Ne me quitte pa
Po këndonte live për incizimin e vitit 1959
e binda vetën me u shndrrue në ni kërrhatje
traktori që vjen nga fëmijnia tue turfullue Ferguson TE20 i vitit 1956,
kur vrapojshim plot gjallni me u katrithë
në rimorkion e tij që linte prapa ni kodër
bamun nga ai pluhun i verdhë
në njat pragun me sy të skuqun që pulsonin si fari në ni breg të paemën
kur anija humbë drejtim po âsht me fat të parathânë njeriu
Ndonëse mbështjellun nga pluhuni
Dhe duhma e naftës që digjej
Pa trajtë pa peshë pa keqardhje
në krahët e lumtunisë
———————————
Voici un commentaire du poème «J’ai tant rêvé de toi» de Robert Desnos issu de Corps et biens (1930).
