Legjenda e dhimbshme: “Hapu, o shkëmb që të shpëtoj…”, nusja që krijoi Kanionin e Osumit

Dy legjenda

Një bukuri magjepsëse nuk mund të shpëtonte dot pa një legjendë. Duhej të mveshej me pëlhurë magjike, të mitizohej, që të mund të përjetohej madhështia..

Është fjala për Kanionin e Osumit, rreth të cilit sillen disa legjenda, prej të cilave ObserverKult ua sjell dy, legjendën për “Vrimën e Nuses” dhe atë që lidhet me të shenjtin Abaz Aliu.

Legjenda e Nuses flet për fatin e një nuseje që po martohej pa dëshirën e saj, duke qenë e detyruar të zbatonte urdhërat e familjes e fisit që ia kishin gjetur burrin.

Pas një copë rruge, nusja u thotë krushqve se “po e çonin tek burri pa dëshirën e saj”, por ata as që e dëgjuan, ndaj ajo e mendoi vet planin e ikjes.

Duke iu lutur zotit, nusja i drejtohet shkëmbit të kanionit: “Hapu, o shkëmb që të shpëtoj nga sikleti që më ka zënë”. Dhe shkëmbi e dëgjoi, menjëherë hapi një vrimë, zgavër. Nusja u hodh nga kali dhe u fsheh në këtë vrimë.

Krushqit u kthyen në fshat pa të.

Më vonë kjo vrimë nisi të vizitohej nga nuse të reja që kërkonin të bëheshin me fëmijë.

Legjenda e dytë lidhet me format e çuditshme të krijuara nga karsti (tretja) e gëlqerorëve në ujë.

Këto forma janë të ngjashme me gjurmën e një kali dhe të një shkopi. Ato gjenden pranë fshatit Dhores, rreth 5 km larg qytetit të Çorovodës.
Legjenda i cilëson ato si gjurmët e shenjtit Abaz Aliu, i cili erdhi në Tomor nga Qerbelaja, hipur mbi kalin e tij të bardhë. Ai fluturoi dhe e la gjurmën e tij në dërrasën e Kajcës, nga ku përsëri fluturoi në malin e Tomorit.

Besimtarët bektashianë për të qetësuar shpirtin, kërkojnë ndihmën e gjurmës së shenjtit Abaz Aliu.

ObserverKult

———————

Lexo edhe:

Elbasan, legjenda e të dashuruarve që i dha emër Malit të Vashës