Poezi nga Herman Çuka
kam uri dashurie
dhe për bukën e tokës tënde
të luginave
poshtë kodrave,
ku frymon aromë e luleve,
me flegrat e uritura të qyteteve
dhe për parfumin e puthjes
më ler pastaj aty të vdes dashurie
me butësinë e dorës tënde
rreth gushes sime,
e të miat rreth tëndes
si një shkretëtirë e bardhë
në plazhet e pafajshme të jugut
prite dëshirën time
në sytë e tu të trazuar
si dallëndyshe që fluturon e vetmuar
mbi fushat e arta me grurë
sepse unë të dua ty dhe emrin tënd
mbi atë të shenjtit,
emër i një burri të thjeshtë
që vdes në betejë
me buzëqeshjen e ndritur në buzë
duke menduar dashurinë
e paprekur, për një grua të huaj
më duaj!
o’ shtegëtar i viseve të largëta,
e nëse vritesh, hap gishtat e gjatë të dorës,
e më rifal shpirtin tim të lodhur
prej pritjes, se kemi harruar
dhe si puthen
dy të huaj…
ObserverKult
—————–
Lexo edhe:
HERMAN ÇUKA: TI MUND T’I DUASH GRATË
se gratë janë enigmë e komplikuar
janë të thella si detet
fshehin në fundet
e qeta,
gjëra të pashkelura,
edhe nga vetë
perënditë …
gratë
dinë të duan dhe të urrejnë,
mirë dhe shumë
se gratë si uji dinë
të përshtaten në formën e enës…
por jo të rrinë në grushtin e mbyllur,
as në pëllëmbë të dorës
“të duash vërtet gratë,
duaj atë që të kushton më shumë:
lirinë e tyre në tënden,
dhe tënden në të tyren”
këtu nuk flas për gratë të vogla,
që duan t’i kenë burrat
eunukë* të dëshirave
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
