Dritëro Agolli: I përndjekuri i dashurisë
Unë jam i burgosuri yt,
Rroj me prangat që ti m’i ke vënë,
Po çudi, as qelia s’më mbyt
Dhe s’më mbyt as dritarja e zënë.
Kur ti prangat m’i hodhe në mish,
Unë i putha duart e tua,
Është rast i pashëmbullt ta dish,
Që xhelatin ta puth e ta dua!
I përndjekuri yt erotik,
I përndjekur të mbetet gjithmonë!
Erotik i mirë a i lig,
Hidhmi duart në fyt, torturomë!
Ky burgim sa do zgjasë s’e di:
I përjetshëm do kisha dëshirë,
Veç ti eja më shpesh në qeli,
Të përndjekurit tënd i vjen mirë…
ObserverKult
Lexo edhe:
AGOLLI: AI VDIQ… NË MES TË RRUGËS NGA TABUTI U DËGJUA NJË ZË…
Dritëro Agolli është njëri nga shkrimtarët tonë më të shquar. Në prozën e tij Agolli solli risi jo vetëm në strukturën narrative, por dhe në galerinë e personazheve të veta.
Ata janë sa ‘të çuditshëm’ aq dhe të zakonshëm, sa tragjikë aq edhe komikë, sa të thjeshtë aq edhe madhështorë.
Në romanin “Njeriu me top” (1975) Dritëro Agolli zbuloi një marrëdhënie tjetër, krejt të ndryshme nga ajo e “Gjeneralit të ushtrisë së vdekur” të Kadaresë, sa i takon raportit të njeriut shqiptar me armën.
“Dynjaja u prish! O hak i madh, ç’pret?!” Kjo është thirrja e dëshpëruar e plakut Mere, në romanin “Njeriu me top”. Plaku Mere është një prej figurave më “të çuditshme” të prozës së Dritëro Agollit, sipas kritikëve.
Në një anë ky personazh ngjan me një gjysh teqeje bektashiane, autoriteti i të cilit nuk mund të vihet në dyshim nga ata që janë në një hierarki tjetër (baba, dervish, muhyp). Nga ana tjetër, pikërisht ky “gjysh”, duket sikur flet me dhimbjen e Shekspirit: “Kjo botë u çthur! O prapësi, o dreq! Që unë paskam lindur të të ndreq!”
Tekstin e plotë mund ta gjeni KËTU
