Poezi nga Ilnisa Agolli
Më folën për ty mbrëmë
Nuk ndjeva asgjë
Kur po thaja flokët në darkë,
kjo asgjë
më lëshoi në hundë një erë fjalësh të lëna përgjysmë.
Ca vargje të vjetra të mësuara përmendësh,
një aromë të largët të librave që s’mi dhe kurrë,
dhe çaste fotografish të mbetura diku
mes lobeve të trurit.
Ishte e gjitha betejë
një tjetër e humbur imja.
Ishte e gjitha fitore
një tjetër tëndja pa ty ngadhnjimtar.
Ishte e gjitha lutje
një tjetër latine
pa kurrfarë kishe.
Si ai Psalm i Davidit që lexuam atë natë të errët
kur të volla makinës
ndërsa rrëmoja për qiri kroskotit.
Ishte e gjitha memorje
E gjitha harresë,
Vargje të Elyar
nga ato që shmang kur rritesh.
Nga ato që rritesh dhe shmang
dhe të hesht syve trishtimi
e qerpikëve të kolovitet e njëjta pendesë…
Natyrisht, diçka nuk shkonte me tharësen
E fika!
ObserverKult
—————————————
Lexo edhe:
ILNISA AGOLLI: LE TË BËJMË SIKUR U DESHËM
Le të bëjmë sikur u deshëm
Sikur besuam!
Sikur fjetëm pa darkë dhe folëm për të tjerë kur u ndamë.
Le të bëjmë sikur binte shi çdo herë që më takoje
dhe dëshpëroheshe aq shumë
për flokët e mi që do lageshin,
që do më gatërroheshin fytyrës nga era
e që, taksistit kjo do i pëlqente.
Ai do e shijonte dhe rrugës do më vinte
CHOPIN , atë që më pëlqen
NOCTURNE NO.20
atë që më kthen në hiçgjë.
Ndërsa ti , sigurisht, rrëmon në dhomë për cigaret
që unë harroj çdoherë dhe pastaj me sytë ngulur tavanit
ashtu lakuriq çarçafëve të prishur
copëton nën pëllëmbë paketën.
Ishte hera e parë që në atë grusht mbledhur
ti kuptove s’e unë të mungoja.
Le të bëjmë sikur e ndjeve,
Më doje.
Taksisti nuk foli kurrë
dhe ti e dije që unë do qaja.
Ishte udhëtimi më i gjatë!
Le të bëjmë sikur në çdo tingull piano që dëgjoja,
kërkoja buzët e tua xhamave lagur
Sikur kuptova që ç’ish një puthje!
Ndërsa ti aty në heshtje të dhomës
me pak dritare hapur
pa drite
pa zhurmë televizori
do e gdhije gjithë natën.
Le të bëjmë sikur në çdo shkreptimë që dëgjoje,
kërkoje të më prekje
dhe kuptove se nuk ngopeshe dhe se ç’ish të bërit dashuri.
Le të bëjmë sikur u deshëm!
E të kthehemi nëpër shi një ditë,
sikur unë do të çuditesha aq shumë
kur të gjeja në shtëpi një pusullë tënde që në fakt
taksisti s’do e nisë kurrë.
Dhe ti nga përtej dritares pastaj
Besoje s’e unë të mendoja ç’do ditë
e se çdo herë që s’binte shi grisja poezi dhe prishja cigare
Pastaj besoje se më mungoje
e, ndonjëherë të mungoja
dhe kishe ftohtë
Mbyllje dritaren!
Por jo, ne nuk i bëmë këto
Sepse nuk pati kurrgjë
as puthje
as dëshirë syve
as frymës
as trupave dhe çarçafëve
as Chopin nuk pati asnjëherë.
Ishin vetëm vegime
Ishin sajesa të një sonate pa hënë
të një pagjumësie që ndërron pozicione
krevatit dhe djersitet.
Ishte thjesht etyd.
Një etyd pasioni që s’e deshëm kurrë
Sepse nuk pati asnjë shi
Asnjë unë
Asnjë ti.
ObserverKult
Lexo edhe:
