Poezi nga Irena Kuka Dragoti
Të vdekurit flenë,
gjumin e fundëm
Me gurin e varrit, kohës trokasin
Të gjallët nuk flasin
e në skaj të dilemës
Neuronin e harresës, përkundin shtratit
Të mençurit matin
me tingullin e lëkurës
Një betejë të humbur, fund e krye
Të marrët nuk ndalen
me fuqinë e zbrazjes
Tejkalojnë guximin, pa iu trembur fatit
Njerëzorja sheh pjerrët
Është epokë e zmbrapsjes
Shekulli i njëzetenjë, marshi i djallit
Dhe bota flaket
e shuan fjalët
nën qiellzën e lagësht…
Është nëmur bota
sa ngushtë i rri mosha
më lini pak të shlodhem, kam drojë.
ObserverKult
Lexo edhe:
